Living with Lynching: African American Lynching Plays, Performance, and Citizenship, 1890-1930

زندگی با لینچینگ: نمایشنامه های لینچینگ آفریقایی آمریکایی، اجرا، و شهروندی، 1890-1930 نشان می دهد که نمایشنامه های لینچ محبوب مکانیسم هایی بودند که از طریق آن جوامع آفریقایی آمریکایی از خشونت واقعی و عکاسی اوباش جان سالم به در بردند. نمایشنامه‌های لینچ که اغلب در نشریات موجود است، توسط اعضای سیاه‌پوست کلیسا، دانش‌آموزان مدرسه و خانواده‌ها با صدای بلند خوانده یا اجرا می‌شوند. کوریتا میچل نشان می‌دهد که آمریکایی‌های آفریقایی تبار فیلم‌نامه‌ها را در محیط‌های اجتماعی اجرا می‌کردند و می‌خواندند تا به یکدیگر گواهی دهند که قربانیان لینچ آن‌گونه که گفتمان‌های مسلط آن‌ها را نشان می‌دادند، منزوی نیستند. در عوض، فیلمنامه‌های نمایشنامه اغلب قربانیان را به‌عنوان سرپرستان محترم خانواده توصیف می‌کردند که توسط خشونت سفیدپوستان از واحدهای خانگی نمونه جدا شده‌اند.

در تحلیل دقیق کاربردهای سیاسی و معنوی تئاتر سیاه‌پوستان در دوران پیشرو، میچل نشان می‌دهد که تماشاگران روابط عاطفی در خانواده های سیاه پوست نشان داده شد، موضوعی که اغلب در تصاویر جریان اصلی آمریکایی های آفریقایی تبار پاک می شود. میچل با بررسی نمایشنامه‌های لینچ به‌عنوان متون آرشیوی که شبکه‌های گسترده‌ای از فعالیت‌های اجتماعی-فرهنگی و تبادلات را در زندگی سیاه‌پوستان آمریکایی تجسم می‌دهند و منعکس می‌کنند، متوجه می‌شود که تماشاگران در حال تمرین و بداهه‌سازی راه‌های جدید برای ماندگاری در برابر تروریسم نژادی گسترده بودند. تصاویر سرباز، وکیل، مادر و همسر سیاه‌پوست به خوانندگان کمک کرد تا به یکدیگر اطمینان دهند که آنها افراد برجسته‌ای هستند که حق مشارکت در فرهنگ و سیاست ملی را دارند. این تلاش‌های قدرتمند جامعه برای مقابله به آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار کمک کرد تا با هم متحد شوند و در برابر طرد ملت از آنها به‌عنوان شهروندانی پایدار مقاومت کنند.

Living with Lynching: African American Lynching Plays, Performance, and Citizenship, 1890–1930 demonstrates that popular lynching plays were mechanisms through which African American communities survived actual and photographic mob violence. Often available in periodicals, lynching plays were read aloud or acted out by black church members, schoolchildren, and families. Koritha Mitchell shows that African Americans performed and read the scripts in community settings to certify to each other that lynch victims were not the isolated brutes that dominant discourses made them out to be. Instead, the play scripts often described victims as honorable heads of household being torn from model domestic units by white violence.

In closely analyzing the political and spiritual uses of black theatre during the Progressive Era, Mitchell demonstrates that audiences were shown affective ties in black families, a subject often erased in mainstream images of African Americans. Examining lynching plays as archival texts that embody and reflect broad networks of sociocultural activism and exchange in the lives of black Americans, Mitchell finds that audiences were rehearsing and improvising new ways of enduring in the face of widespread racial terrorism. Images of the black soldier, lawyer, mother, and wife helped readers assure each other that they were upstanding individuals who deserved the right to participate in national culture and politics. These powerful community coping efforts helped African Americans band together and withstand the nation's rejection of them as viable citizens.