Living Together: Jacques Derrida’s Communities of Violence and Peace

از نظر ژاک دریدا، مفاهیم و تجربیات «جامعه»، «زندگی» و «با هم» هرگز از بازجویی‌های رادیکال و در واقع بی‌نهایت بازماندند. این سوال اغلب آزاردهنده در مورد چگونگی «زندگی با هم» دریدا را در سرتاسر آثارش برانگیخت و تأملات پایدار او را در مورد مهمان نوازی، دوستی، مسئولیت، عدالت، بخشش، و سوگواری و همچنین مداخلات او به عنوان یک منتقد صریح آپارتاید آفریقای جنوبی، زنده کرد. درگیری اسرائیل/فلسطین، جنگ داخلی خونین در زادگاهش الجزایر، نقض حقوق بشر، قوانین مهاجرت فرانسه، مجازات اعدام، و «جنگ علیه تروریسم». دریدا نوشت: «با هم زندگی کنید، باید . . . نمی‌توان «با هم زندگی کرد»، حتی اگر نداند چگونه یا با چه کسی.

در این جلد، تناقض‌ها، غیرممکن‌ها و فرصت‌های منحصربه‌فردی که ضرورت «زندگی با هم» را آزار می‌دهند، برانگیخته می‌شوند. در مقاله دریدا با عنوان «اعتراف به غیرممکن: «بازگشت، توبه، و آشتی»، که مجموعه پیرامون آن گرد آمده است. مقالات این جلد که توسط محققانی در زمینه نقد ادبی، فلسفه، مطالعات حقوقی، مطالعات دینی، مطالعات خاورمیانه و جامعه شناسی که در آمریکای شمالی، اروپا و خاورمیانه کار می کنند، نوشته شده است، مقالات این جلد به موضوعاتی مانند مسئولیت ها و شکنندگی دموکراسی می پردازد. مشکلات آشتی حکمی؛ مشروعیت مجدد شکنجه در «جنگ علیه ترور»؛ ارتباط بین شرق‌شناسی، سامی‌گرایی و یهودستیزی؛ پویایی محلی سازی جهانی شدن؛ جنایات علیه بشریت؛ ناسیونالیسم؛ و سیاست نه به عنوان هنر ممکن، بلکه هنر غیرممکن است.

این جلد شامل تجزیه و تحلیل مجادلات و مبارزات جاری است. در اینجا، دریدا در اینجا و با توجه به مناطق درگیری شدید سیاسی خوانده می شود - به ویژه، آنهایی که مخالف اسرائیلی ها و فلسطینی ها، هندوها و مسلمانان، قربانیان و عاملان آپارتاید آفریقای جنوبی، ترک ها و ارمنی ها هستند.

ضرورت تأمل بی‌نهایت صبور با الزام عدالت به عنوان چیزی که نباید منتظر ماند، همراه است. با روحیه چنین فوریت، مسئولیتی که نمی توان آن را به تعویق انداخت، است که مقالات این جلد با تفکر دریدا درباره «زندگی مشترک» درگیر می شود.

For Jacques Derrida, the notions and experiences of “community,” “living,” and “together” never ceased to harbor radical, in fact infinite interrogations. The often anguished question of how to “live together” moved Derrida throughout his oeuvre, animating his sustained reflections on hospitality, friendship, responsibility, justice, forgiveness, and mourning, as well as his interventions as an outspoken critic of South Africa’s apartheid, the Israel/Palestine conflict, the bloody civil war in his native Algeria, human rights abuses, French immigration laws, the death penalty, and the “war on terror.” “Live together,” Derrida wrote, “one must . . . one cannot not ‘live together,’ even if one does not know how or with whom.”

In this volume, the paradoxes, impossibilities, and singular chances that haunt the necessity of “living together”are evoked in Derrida’s essay “Avowing―The Impossible: ‘Returns,’ Repentance, and Reconciliation,” around which the collection is gathered. Written by scholars in literary criticism, philosophy, legal studies, religious studies, Middle Eastern studies, and sociology working in North America, Europe, and the Middle East, the essays in this volume tackle issues such as the responsibilities and fragility of democracy; the pitfalls of decreed reconciliation; the re-legitimization of torture in the “war on terror”; the connections between Orientalism, Semitism, and anti-Semitism; the delocalizing dynamics of globalization; crimes against humanity; nationalism; and politics as the art not of the possible but of the impossible.

The volume includes analyses of current controversies and struggles. Here, Derrida is here read in and with regard to areas of intense political conflict―in particular, those that oppose Israelis and Palestinians, Hindus and Muslims, victims and perpetrators of South African apartheid, Turks and Armenians.

The necessity of an infinitely patient reflection goes hand in hand with the obligation of justice as that which must not wait. It is in the spirit of such urgency, of a responsibility that cannot be postponed, that the essays in this volume engage with Derrida’s thinking on “living together.”