Litigation and Settlement in a Game with Incomplete Information: An Experimental Study

ما یک بازی دو نفره دعوی قضایی و تسویه حساب را با اطلاعات ناقص در یک طرف بررسی می کنیم. تاکنون تلاش‌های نظری مختلفی برای پاسخ به این سوال انجام شده است که چرا برخی افراد تصمیم می‌گیرند اختلافات خود را حل نکنند و به جای آن به دادگاه مراجعه می‌کنند و هزینه‌های دعوی را متحمل می‌شوند، حتی اگر چانه‌زنی فضایی را برای هر دو طرف باقی می‌گذارد که هنگام اجتناب از تعارض، وضعیت بهتری داشته باشند. ما می‌توانیم بین بازی‌هایی که بر عناصر استراتژیک تمرکز می‌کنند مانند بازی‌هایی با اطلاعات ناقص (به عنوان مثال، P'ng (1983)، Samuelson (1982) و Schweizer (1989) و مدل‌های تئوریک تصمیم‌گیری که عناصر استراتژیک را نادیده می‌گیرند، تمایز قائل شویم (برای مثال، نگاه کنید به ، لندز (1971) و گولد (1973) رویکرد تئوری تصمیم گیری تک نفره به دعوا فرض می کند که اصحاب دعوا تخمینی ذهنی از احتمال برنده شدن شاکی در دعوا داشته باشند. در میان موارد دیگر، P'ng (1983) به کاستی های رویکرد تئوری تصمیم گیری تک نفره اشاره می کند که به عنوان مثال، سیستم های مختلف هزینه در انگلستان و ... را در نظر نمی گیرد. ایالات متحده و تفاوت‌هایی که در اطلاعات طرف‌های متعارض ممکن است داشته باشند. P'ng مدلی از اطلاعات ناقص یک طرفه می‌سازد که در آن شرایط تسویه به صورت برون‌زا ارائه می‌شود. از سوی دیگر، شوایزر (1989)، مدل P'ng را گسترش می‌دهد و دو مورد را اجازه می‌دهد. اطلاعات نامتقارن یک طرفه که در آن شرایط تسویه به صورت درونزا تعیین می شود.

We investigate a two-person game of litigation and settlement with incomplete information on one side. So far, various theoretical attempts have been made to answer the question of why some people choose not to resolve their disputes and instead go to court and incur litigation costs, even if bargaining leaves room for both parties to fare better when avoiding the conflict. We can distinguish between games which focus on strategic elements like games with incomplete information (see, for example, P'ng (1983), Samuelson (1982) and Schweizer (1989» and decision-theoretic models neglecting strategic elements (see, for example, Landes (1971) and Gould (1973». The single-person decision theory approach to litigation assumes litigants to have a subjective estimate of the likelihood that the plaintiff will win the action. Differing views on the probability of winning the court case help to explain the fraction of cases that actually go to trial. Among others, P'ng (1983) points out the shortcomings of the single-person decision theory approach which does not take into account, for example, the different fee systems in England and the U.S. and the differences in information conflicting parties may have. P'ng constructs a model of one-sided incomplete information where the settlement terms are given exogenously. Schweizer (1989), on the other hand, extends P'ng's model and allows for two-sided asymmetric information where the settlement terms are determined endogenously.