Lithium: Its Role in Psychiatric Research and Treatment

روان فارماکولوژی مطمئناً از زمان اکتشافات روانکاوی فروید بیشترین تأثیر را بر نظریه و عملکرد روان کاوی داشته است. با شروع بیش از 20 سال پیش، روان‌فارماکولوژی به یک علم میان رشته‌ای قوی تبدیل شده است و در 10 تا 15 سال گذشته شاهد رشد فوق‌العاده‌ای هم از نظر علمی و هم از نظر عملی بوده است. لیتیوم به چند دلیل در روان فارماکولوژی مدرن جایگاهی منحصر به فرد و مرکزی دارد. معرفی یون لیتیوم در سال 1949 به عنوان یک داروی روانگردان، مقدم بر ظهور رزرپین یا کلرپروم آزین بود و آن را به عنوان اولین عامل در دوره مدرن کیاتری فارماکوپسی قرار داد. در واقع، این اولین گزارش در مورد استفاده از لیتیوم توسط یک پزشک استرالیایی، الگویی را برای سایر گروه‌های اصلی عوامل شیمیایی روان‌گردان تعیین کرد. با این حال، بر خلاف داروهای ضد روان پریشی و ضد افسردگی که اکنون تاسیس شده اند، هیچ پیش بینی قابل اعتمادی بر اساس مطالعات فارماکولوژیک پیش بالینی در مورد مشخصات فعالیت بالینی لیتیوم در دسترس نبود. این مشکل پیش بینی پذیری بالینی بر اساس مطالعات فارماکولوژیک پیش بالینی فعلی، اکنون با ظهور بسیاری از عوامل روانگردان تحقیقاتی جدیدتر ظاهر شده است. همانطور که در معرفی سایر روشهای درمانی در پزشکی، از جمله روانپزشکی، سرندیپیتی مامای لیتیوم بود. با این حال، استفاده از این یون در روانپزشکی، از معرفی تصادفی آن توسط Cade در سال 1949 تا پذیرش امروزی آن به عنوان یک روش درمانی جهانی در اختلالات عاطفی عاطفی، نمونه واضحی از یک تاخیر ناگوار بین کشف و کاربرد است. /p>

Psychopharmacology has certainly had the greatest impact on psy­ chiatric theory and practice since the psychoanalytic discoveries by Freud. Beginning more than 20 years ago, psychopharmacology has become a vigorous interdisciplinary science, and over the last 10 to 15 years has witnessed a tremendous growth both from a scientific and practical point of view. Lithium occupies a unique and central position in modern psycho­ pharmacology for several reasons. The introduction of the lithium ion in 1949 as a psychoactive drug preceded the advent of reserpine or chlorprom­ azine and placed it as the first agent in the modern era of pharmacopsy­ chiatry. In fact, this first report on the use of lithium by an Australian clinician set a pattern to be followed for all other major groups of psychoac­ tive chemical agents. Unlike the now established antipsychotic and antidepressant drugs, however, no reliable predictions based on preclinical pharmacological studies were available about the profile of lithium's clinical activity. This problem of clinical predictability based on current preclinical pharmacological studies is now surfacing with the advent of many newer investigational psychoactive agents. As in the introduction of other therapeutic modalities in medicine, including psychiatry, serendipity was the midwife for lithium. The use of this ion in psychiatry, from its fortuitous introduction by Cade in 1949 to its present-day acceptance as a universal treatment modality in the affective emotional disorders, presents, however, a clear example of a hapless lag between discovery and application.