Literature in the First Media Age: Britain between the Wars

دوره بین جنگ‌های جهانی یکی از غنی‌ترین و مبتکرترین دوره‌ها در تاریخ طولانی ادبیات بریتانیا بود. دیوید تروتر استدلال می‌کند که ادبیات بین‌جنگ به‌دلیل هوشمندی محض تحقیقاتی که در زمینه میانجی‌گری فن‌آوری تجربه انجام می‌دهد، از هم جدا می‌ماند. پس از حدود سال 1925، آثار ادبی شروع به به تصویر کشیدن ارتباطات از طریق تلفن، تلویزیون، رادیو، و سینمای صدا کردند - و انواع رفتارهایی را که برای اولین بار با تعامل مجازی ممکن شد، بررسی کردند. و آنها نیز مملو از ظاهر، صدا، بو، طعم، و حس مواد مصنوعی و نیمه مصنوعی جدیدی بودند که زندگی روزمره مدرن را تغییر می‌دادند.

رسانه‌های جدید و مواد جدید به نویسندگان این امکان را می‌دادند. فرصتی تازه برای تجسم دوباره زندگی ها و نحوه نوشتن ادبیات. امروزه، تروتر مشاهده می کند، چنین میانجیگری های مادی و غیر مادی حتی تعیین کننده تر شده است. فناوری ارتباطات قبل از اینکه یک ماشین یا مجموعه ای از کدها باشد یک نگرش است. این یک ایده در مورد افزایش پروتز ظرفیت ما برای برقراری ارتباط است. نویسندگانی که برای اولین بار متوجه این واقعیت شدند، پس از جنگ، پست مدرن یا هر چیز دیگری نبودند: برخی از بهترین آنها در دوره بین جنگ های جهانی در جزایر بریتانیا زندگی می کردند و می نوشتند. در تعریف آنچه آنها به دست آوردند، این کتاب یک قانون ادبی جدید از آثاری ایجاد می کند که به طور رسمی و موضوعی با هوشیاری آنها نسبت به پیامدهای رسانه های جدید و مطالب جدید متمایز می شوند.

The period between the World Wars was one of the richest and most inventive in the long history of British literature. Interwar literature, David Trotter argues, stood apart by virtue of the sheer intelligence of the enquiries it undertook into the technological mediation of experience. After around 1925, literary works began to portray communication by telephone, television, radio, and sound cinema--and to examine the sorts of behavior made possible for the first time by virtual interaction. And they filled up, too, with the look, sound, smell, taste, and feel of the new synthetic and semi-synthetic materials that were reshaping everyday modern life.

New media and new materials gave writers a fresh opportunity to reimagine both how lives might be lived and how literature might be written. Today, Trotter observes, such material and immaterial mediations have become even more decisive. Communications technology is an attitude before it is a machine or a set of codes. It is an idea about the prosthetic enhancement of our capacity to communicate. The writers who first woke up to this fact were not postwar, postmodern, or post-anything else: some of the best of them lived and wrote in the British Isles in the period between the World Wars. In defining what they achieved, this book creates a new literary canon of works distinguished formally and thematically by their alertness to the implications of new media and new materials.