Literary Epiphany in the Novel, 1850-1950: Constellations of the Soul

شارون کیم با خواندن ادبیات در رابطه با نظریه و الهیات معاصر، تجلی ادبی را به عنوان مکاشفه "هستی" در رمان بریتانیایی و آمریکایی مطالعه می کند، با توجه ویژه به این که چرا چنین درک شخصیت اغلب با زبان همراه است. از معنویت Epiphany جایگزین قابل توجهی برای مدل های سنتی پیوند چشم، ذهن و خود است. این کتاب تحلیل می‌کند که چگونه این تجلی‌ها «معنوی» می‌شوند و چگونه شخصیت و روایت هر دو به صورت صورت فلکی در اطراف چنین لحظاتی شکل می‌گیرند. با شروع با جیمز جویس، «مخترع» تجلی ادبی، و مارتین هایدگر، که از مفاهیم یونان باستان در پس «اپی‌فانیا» برای تعریف مجدد مفهوم هستی استفاده کرد، کیم خوانش‌های جدید جذابی از رمان‌های سوزان وارنر، جورج الیوت، ادیت ارائه می‌کند. وارتون، ویرجینیا وولف و ویلیام فاکنر. این کتاب جایزه کتاب سال 2013 را از کنفرانس مسیحیت و ادبیات دریافت کرده است.

Reading literature in relation to both contemporary theory and theology, Sharon Kim studies literary epiphany as the revelation of "being" within the British and American novel, with particular attention to why such realization of character is often attended by the language of spirituality. Epiphany presents a significant alternative to traditional models of linking the eye, the mind, and the self. This book analyzes in what way these epiphanies become "spiritual" and how both character and narrative shape themselves like constellations around such moments. Beginning with James Joyce, 'inventor' of literary epiphany, and Martin Heidegger, who used the ancient Greek concepts behind 'epiphaneia' to re-define the concept of Being, Kim offers engaging new readings of novels by Susan Warner, George Eliot, Edith Wharton, Virginia Woolf, and William Faulkner. This book has received the 2013 Book of the Year Award from the Conference on Christianity and Literature.