Linguistic Representation

این کتاب اسماً در مورد بازنمایی زبانی است. اما از آنجایی که این ما هستیم که نمایندگی را انجام می دهیم، این به ما نیز مربوط می شود. و از آنجا که این جهان است که ما نشان می دهیم، در مورد جهان نیز هست. پس در نهایت این کتاب درباره همه چیز است که چون کتابی فلسفی است، همانگونه است که باید باشد. من می دانم که امروزه نوشتن کتاب در مورد هر چیزی غیر مد شده است. گفته می شود که فیلسوفان زبان باید به نوشتن درباره زبان بچسبند. فیلسوفان علم، به نوشتن در مورد علم; epis temologists، به نوشتن در مورد دانستن; و غیره با این حال، دنیای واقعی به طرز انحرافی حاضر نمی‌شود خود را به این شکل منظم بسازد، و اگرچه می‌دانم که دنیای واقعی این روزها نیز مد نشده است، اما در پایان به این نتیجه رسیدم که ممکن است با پیش‌روی به حقیقت موضوعات مختلف نزدیک‌تر شود. با آن. بنابراین من این کار را کرده ام. این ویلفرد سلرز بود که در ابتدا مرا نسبت به محاسن این روش متقاعد کرد. در این مرحله شخص معمولاً چیزی مانند "بدهی که این کتاب به او بدهکار است بسیار زیاد است" می گوید. من هم می‌گفتم، اگر این قضیه را دست کم نگرفتم، از ویلفرد یاد گرفتم که به چیزها فکر کنم. اگر نتیجه تفکر من، همانطور که واضح است، تمایل به نشان دادن یک سکوت عمومی با نتیجه او دارد، در درجه اول به این دلیل است که او در آن بسیار ماهر است - و او شروع به کار کرد.

This book is nominally about linguistic representation. But, since it is we who do the representing, it is also about us. And, since it is the universe which we represent, it is also about the universe. In the end, then, this book is about everything, which, since it is a philosophy book, is as it should be. I recognize that it is nowadays unfashionable to write books about every­ thing. Philosophers of language, it will be said, ought to stick to writing about language; philosophers of science, to writing about science; epis­ temologists, to writing about knowing; and so on. The real world, however, perversely refuses to carve itself up so neatly, and, although I recognize that the real w,orld is nowadays also unfashionable, in the end I judged that one might get closer to the truth of various matters by going along with it. So I have done so. lt was Wilfrid Sellars who initially convinced me of the virtues of this way of proceeding. At this point one normally says something like "The debt that this book owes him is immense". I would say it too, were it not to understate the case, From Wilfrid, I learned to think about things. If the upshot of my thinking tends, as it obviously does, to show a general con­ silience with the upshot of his, it is primarily because he is so very good at it - and he had a head start.