Lingua ex Machina: Reconciling Darwin and Chomsky with the Human Brain

یک ماشین برای زبان؟ مطمئناً، فیزیولوژیست‌های عصبی می‌گویند که مشغول مطالعه تخصص‌های زبانی مغز انسان و تلاش برای شناسایی پیشینیان تکاملی آنها هستند. زبان‌شناسانی مانند نوام چامسکی در مورد «ماژول‌های» ماشین‌مانند در مغز برای نحو صحبت می‌کنند و استدلال می‌کنند که زبان بیشتر یک غریزه است (یک رفتار پیچیده که توسط محرک‌های ساده محیطی ایجاد می‌شود) تا یک مهارت اکتسابی مانند دوچرخه‌سواری.

اما زبان ساختاریافته همان مشکلات تکاملی اندام های جلویی پردار را برای پرواز نشان می دهد: برای پرواز حتی اندک به تخصص های زیادی نیاز دارید. اگر تکامل آینده نگری نداشته باشد و مراحل میانی بازدهی میانی نداشته باشد، چگونه آنها را بدست می آورید؟ برخی می‌گویند که طرح داروینی برای خودسازی تدریجی گونه‌ها نمی‌تواند ارزشمندترین قابلیت انسانی ما را توضیح دهد، توانایی‌هایی که ما را بسیار بالاتر از میمون‌ها، یعنی زبان خود قرار می‌دهد.

ویلیام کالوین و درک بیکرتون پیشنهاد می‌کنند که تکاملی دیگر تحولاتی که مستقیماً به زبان مربوط نمی شد، به زبان اجازه داد به گونه ای تکامل یابد که در نهایت نحو چامسکی را ترویج کرد. آنها این رفتارهای میانی را با برش‌هایی که در اصل برای استفاده کنندگان از ویلچر در نظر گرفته شده بود مقایسه می‌کنند. سودمندی آنها به زودی توسط کاربران کالسکه، چرخ دستی های خرید، تیغه های غلتکی و غیره کشف شد. نویسندگان استدلال می‌کنند که نوع‌دوستی متقابل و برنامه‌ریزی حرکت بالستیک «بریدگی‌هایی» بودند که به‌طور غیرمستقیم شکل‌گیری زبان ساختاریافته را ترویج کردند. Lingua ex Machina که در قالب دیالوگی در بلاجیو ایتالیا نوشته شده است، چالشی جذاب را برای کسانی که ظرفیت انسانی برای زبان را جنگی بین چامسکی و داروین می دانند، ارائه می دهد.

A machine for language? Certainly, say the neurophysiologists, busy studying the language specializations of the human brain and trying to identify their evolutionary antecedents. Linguists such as Noam Chomsky talk about machinelike "modules" in the brain for syntax, arguing that language is more an instinct (a complex behavior triggered by simple environmental stimuli) than an acquired skill like riding a bicycle.

But structured language presents the same evolutionary problems as feathered forelimbs for flight: you need a lot of specializations to fly even a little bit. How do you get them, if evolution has no foresight and the intermediate stages do not have intermediate payoffs? Some say that the Darwinian scheme for gradual species self-improvement cannot explain our most valued human capability, the one that sets us so far above the apes, language itself.

William Calvin and Derek Bickerton suggest that other evolutionary developments, not directly related to language, allowed language to evolve in a way that eventually promoted a Chomskian syntax. They compare these intermediate behaviors to the curb-cuts originally intended for wheelchair users. Their usefulness was soon discovered by users of strollers, shopping carts, rollerblades, and so on. The authors argue that reciprocal altruism and ballistic movement planning were "curb-cuts" that indirectly promoted the formation of structured language. Written in the form of a dialogue set in Bellagio, Italy, Lingua ex Machina presents an engaging challenge to those who view the human capacity for language as a winner-take-all war between Chomsky and Darwin.