Line Let Loose: Scribbling, Doodling and Automatic Drawing

از آنجایی که اشکال نقاشی وجود دارد، خط خطی اساسی ترین است: به عنوان نقشی سازنده در نقاشی کودکان و نخستی ها دیده می شود. دودلینگ، در حالی که هنوز یک پدیده گسترده است، تا حد زیادی یک دغدغه بزرگسالان است - یک شکل عشایری از نقاشی که معمولاً در طول جلسات و تماس های تلفنی ایجاد می شود. اما حتی اگر کسانی که در آن شرکت می کنند لزوماً هنرمندان آموزش دیده نیستند، طراحی خودکار یک رویداد دراماتیک تر است و نتایج یک حالت غیبت یا خلسه گاهی شگفت انگیز است. به دلیل شخصیت آماتور و خودجوش، هر سه شکل طراحی توسط هنرمندان مدرنی اتخاذ شده است که به دنبال فرار از محدودیت های مهارت های حرفه ای خود هستند.

در Line Let Loose، دیوید ماکلاگان نشان می‌دهد که هر یک از این اشکال حاشیه‌ای طراحی، تاریخ خاص خود را در معنویت‌گرایی، سوررئالیسم، اکسپرسیونیسم انتزاعی و هنر روان‌گردان دارند. او با اشاره به کلی، پولاک، میرو، تومبلی، و لوویت، و همچنین بسیاری از هنرمندان کمتر شناخته شده یا ناشناس، پیوندهای بین آنها و مفهوم فراگیر آفرینش خودانگیخته و «ناخودآگاه» فرم ها را در هنر دنبال می کند. او پیشنهاد می کند که تازگی اولیه این فرآیندهای ترسیم غیر متعارف شروع به از بین رفتن کرده است، و او وضعیت جدید آنها را در فرهنگ دیجیتال مدرن ما بررسی می کند.

As forms of drawing go, scribbling is the most basic: it is seen as playing a formative role in the drawings of both children and primates. Doodling, while still being a widespread phenomenon, is largely an adult preoccupation—a nomadic form of drawing typically produced during meetings and phone calls. But even though those who engage in it are not necessarily trained artists, automatic drawing is a more dramatic event, and the results of an absentminded or trancelike state are sometimes astonishing. Because of their amateur and spontaneous character, all three forms of drawing have been adopted by modern artists seeking to escape from the constraints of their professional skills.

In Line Let Loose, David Maclagan shows that each of these marginal forms of drawing has its own history in spiritualism, surrealism, abstract expressionism, and psychedelic art. Referring to Klee, Pollock, Miro, Twombly, and LeWitt, as well as many lesser-known or anonymous artists, he traces the links between them and a pervasive notion of the spontaneous and ‘unconscious’ creation of forms in art. He suggests that the original novelty of these unconventional drawing processes has begun to wear off, and he explores their new situation in our modern digital culture.