Lincoln's body : a cultural history

حتی دویست سال پس از مرگ آبراهام لینکلن، ما مانند والت ویتمن \"شخصا رئیس جمهور را دوست داریم.\"

در یک شاهکار خیره کننده از دانش، بینش و جذابیت نثر، بدن لینکلن به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه یک رئیس‌جمهور از نظر بدنی ناخوشایند و ظاهری کاملاً «زشت» برای ما بسیار معنی پیدا کرده است.

خیلی ناهمواری ظاهر لینکلن باعث می‌شود که او همه‌چیز به نظر برسد. رایج‌تر، یکی از ما - همانطور که حس شوخ طبعی او در مورد طبیعت بدنی ناجور خود داشت. آفریقایی-آمریکایی های قرن نوزدهم نسبت به \"آزاد کننده\" خود به عنوان مردی \"خانگی\" که خود را جدا نگه نمی داشت، محبت عمیقی داشتند. در طول بازسازی، جنوبی ها نسبت به فروتنی لینکلن که او را به عنوان یک \"مصالح\" تصور می کردند، دلتنگ شدند. بعدها، معلمان لینکلن را به عنوان نمادی از ملیت که برای مهاجران فقیر جذاب است، تجلیل کردند. سازندگان بناهای تاریخی نه تنها بر بدن غول پیکر این مرد، بلکه بر تلاش های ملی گرایانه او برای نجات اتحادیه تمرکز کردند و رهایی او از بردگان را کم اهمیت جلوه دادند.

در میان لیبرال های سیاه و سفید در دهه های 1960 و 1970، لینکلن مورد تمسخر قرار گرفت. یا از مد افتاده اخیراً، لینکلن بار دیگر (هم به عنوان ایده‌آلیست و هم عمل‌گرا، بدون ترس از درگیری و فراتر از آن) توسط مورخان برجسته، توسط رئیس‌جمهور لینکلنین، باراک اوباما، و توسط بازیگر دانیل دی لوئیس تجسم شده است - که همگی لینکلن را در یک جنگ زنده نگه می‌دارند. مجموعه ای از حافظه که در مورد ملت ما صحبت می کند.

Even two hundred years after Abraham Lincoln's death, we, like Walt Whitman, "love the President personally."

In a stunning feat of scholarship, insight, and engaging prose, Lincoln's Body explores how a president ungainly in body and downright "ugly" of aspect came to mean so much to us.

The very roughness of Lincoln's appearance made him seem all the more common, one of us―as did his sense of humor about his own awkward physical nature. Nineteenth-century African Americans felt deep affection for their "liberator" as a "homely" man who did not hold himself apart. During Reconstruction, Southerners felt a nostalgia for the humility of Lincoln, whom they envisioned as a "conciliator." Later, teachers glorified Lincoln as a symbol of nationhood that would appeal to poor immigrants. Monument makers focused not only on the man’s gigantic body but also on his nationalist efforts to save the Union, downplaying his emancipation of the slaves.

Among both black and white liberals in the 1960s and 1970s, Lincoln was derided or fell out of fashion. More recently, Lincoln has once again been embodied (as both idealist and pragmatist, unafraid of conflict and transcending it) by outstanding historians, by self-identified Lincolnian president Barack Obama, and by actor Daniel Day-Lewis―all keeping Lincoln alive in a body of memory that speaks volumes about our nation.