Lincoln and the Court

برایان مک گینتی در روایتی که به دقت تحقیق شده و به طرز جذابی نوشته شده است، داستان آبراهام لینکلن و دادگاه عالی را از غفلت طولانی و ناشایست نجات می دهد و تاریخچه قانع کننده روابط رئیس جمهور جنگ داخلی با عالی ترین دادگاه کشور و نقشی که آن ایفا کرده است را بازگو می کند. در حل و فصل مسائل دردناک ناشی از درگیری.

لینکلن، بیش از هر رئیس‌جمهور دیگری در تاریخ کشور، یک رئیس‌جمهور «وکیل»، کهنه‌کار هزاران نبرد دادگاه بود، جایی که پیروزی‌ها نه با قدرت خام یا اعداد برتر، بلکه به دست آمد. با توسل به عقل، استناد به سابقه و استناد به عدالت. او تقریباً بیست و پنج سال تجربه خود را به عنوان وکیل دادگستری به ارمغان آورد تا وظایف ریاست جمهوری خود را برای معرفی قضات دیوان عالی، ریاست سازماندهی مجدد سیستم دادگاه فدرال، و پاسخ به تصمیمات دادگاه عالی انجام دهد - که برخی از آنها به شدت تهدید می شوند. علت اتحادیه

جنگ داخلی، در یک سطح، کشمکشی بود بین دیدگاه‌های متضاد قانون اساسی، که از یک طرف با اصرار لینکلن نشان می‌داد که ایالات متحده یک اتحادیه دائمی متشکل از یک قوم است که توسط یک «عالی» متحد شده‌اند. قانون، و از سوی دیگر با استدلال جفرسون دیویس مبنی بر اینکه ایالات متحده مجموعه ای از دولت های مستقل است که پیوندهای حقوقی آنها می تواند در هر زمان و به هر دلیلی منحل شود، تنها مشروط به قضاوت کشورهای منحل کننده که علت انحلال است. کافی بود لینکلن که متناوباً مخالف و مورد حمایت قضات دیوان عالی قرار گرفت، ملت جنگ زده را در مسیری گاه نامشخص، اما در نهایت پیروزمندانه به سوی پیروزی، نجات اتحادیه، آزادی بردگان و حفظ قانون اساسی برای نسل های آینده هدایت کرد.

In a meticulously researched and engagingly written narrative, Brian McGinty rescues the story of Abraham Lincoln and the Supreme Court from long and undeserved neglect, recounting the compelling history of the Civil War president's relations with the nation's highest tribunal and the role it played in resolving the agonizing issues raised by the conflict.

Lincoln was, more than any other president in the nation's history, a ''lawyerly'' president, the veteran of thousands of courtroom battles, where victories were won, not by raw strength or superior numbers, but by appeals to reason, citations of precedent, and invocations of justice. He brought his nearly twenty-five years of experience as a practicing lawyer to bear on his presidential duties to nominate Supreme Court justices, preside over a major reorganization of the federal court system, and respond to Supreme Court decisions--some of which gravely threatened the Union cause.

The Civil War was, on one level, a struggle between competing visions of constitutional law, represented on the one side by Lincoln's insistence that the United States was a permanent Union of one people united by a ''supreme law,'' and on the other by Jefferson Davis's argument that the United States was a compact of sovereign states whose legal ties could be dissolved at any time and for any reason, subject only to the judgment of the dissolving states that the cause for dissolution was sufficient. Alternately opposed and supported by the justices of the Supreme Court, Lincoln steered the war-torn nation on a sometimes uncertain, but ultimately triumphant, path to victory, saving the Union, freeing the slaves, and preserving the Constitution for future generations.