Life to Those Shadows

دیدگاه ادراکی منحصربه‌فرد نوئل برچ از فیلم و ریشه‌های آن، همه کسانی را که به تئوری و تاریخ فیلم اهمیت می‌دهند، علاقه‌مند خواهد کرد. زندگی به آن سایه‌ها نقدی بر رویکردهای «کلاسیک» در فیلم ارائه می‌کند: این فرضیه‌ها که آنچه ما زبان فیلم می‌نامیم یک تحول طبیعی و ارگانیک است و از همان ابتدا نهفته بود. فناوری اولیه دوربین، منتظر پیشگامان پیشگام برای به وجود آمدن آن است. این دیدگاه که زبان فیلم رسانه ای جهانی و خنثی است و به خودی خود فاقد هرگونه معنای اجتماعی یا تاریخی است، نیز در اینجا به چالش کشیده می شود.

تز اصلی برچ این است که برعکس، زبان فیلم دارای جنبه اجتماعی و اقتصادی است. تاریخ، که به دلیل زمان و مکانی که ساخته شد - در غرب سرمایه‌داری و امپریالیستی بین سال‌های 1892 و 1929، به همان شکلی که تکامل یافت.

از این منظر، کتاب ظهور آنچه را که به عنوان تعریف می‌کند بررسی می‌کند. شیوه بازنمایی نهادی سینما و شرایط اجتماعی-تاریخی که در آن اتفاق افتاد. در حالت نهادی، اصول تجسم - قرار دادن دوربین و حرکت، نورپردازی، تدوین، میزانسن - که فیلمسازان و مخاطبان در طول سه دهه اول به درونی کردن آن‌ها روی آوردند، قرار دارند. تاکید ویژه بر تغییر بسیار مهمی است که در جایگاه تماشاگر رخ داده است، از موقعیت بیرونی به تصویر فیلم - که هم در فرم فیلم و هم در شرایط تماشا در دوران بدوی (پیش از 1909) به طور ضمنی وجود دارد. تمرکز خیالی تماشاگر-سوژه - که تنها با تعمیم صدای لب-سینچ پس از سال 1929 تکمیل شد. برچ ادعا می کند که این تمرکز خیالی یک تماشاگر منزوی از نظر حسی، سنگ اصلی توهم سینمایی واقعیت است، که امروزه هنوز با همان ابزار به دست می آید. شصت سال پیش بود.

Noël Burch's singularly perceptive view of film and its origins will interest all who care about film theory and history. Life to Those Shadows presents a critique of "classical" approaches to film: the assumptions that what we call the language of film was a natural, organic development, and that it lay latent from the outset in the basic technology of the camera, waiting for the prescient pioneers to bring it into being. The view that film language was a universal, neutral medium, innocent of any social or historical meaning in itself, is also challenged here.

Burch's major thesis is that, on the contrary, film language has a social and economic history, that it evolved in the way it did because of when and where it was constructed—in the capitalist and imperialist West between 1892 and 1929.

From this perspective, the book examines the emergence of what it defines as cinema's Institutional Mode of Representation and the sociohistorical circumstances in which it took place. Central to the Institutional Mode are the principles of visualization—camera placement and movement, lighting, editing, mise-en-scène—that filmmakers and audiences came to internalize over the first three decades. Special emphasis is laid on the all-important change that occurred in the placing of the spectator, from a position of exteriority to the film image—implicit in both film-form and viewing conditions during the primitive era (pre-1909)—to the imaginary centering of the spectator-subject—completed only with the generalization of lip-synch sound after 1929. Burch contends that this imaginary centering of a sensorially isolated spectator is the keystone of the cinematic illusion of reality, still achieved today by the same means as it was sixty years ago.