Life between Two Deaths, 1989-2001: U.S. Culture in the Long Nineties

فیلیپ ای. وگنر از طریق خوانش‌های جذاب از آثار مهم فیلم، تلویزیون و داستان آمریکایی نشان می‌دهد که دوره بین فروپاشی دیوار برلین در نوامبر 1989 و حملات تروریستی 11 سپتامبر 2001 آگاهی و آگاهی منحصربه‌فردی را پرورش داده است. نمایانگر لحظه ای از امکانات تاریخی عظیم است که اکنون در خطر فراموشی در بحبوحه "جنگ علیه ترور" قرار دارد. وگنر استدلال می‌کند که یازده سپتامبر را باید به‌عنوان شکلی از آنچه ژاک لاکان «مرگ دوم» نامید، درک کرد، رویدادی که «سقوط» قبلی را تکرار می‌کند، در این مثال فروپاشی دیوار برلین. وگنر با توصیف 11 سپتامبر به عنوان یک تکرار، اهمیت آن را انکار نمی کند. در عوض، او استدلال می‌کند که تنها با سقوط برج‌ها بود که جهان نمادین جنگ سرد سرانجام نابود شد و یک «نظم جهانی جدید» واقعی که در آن ایالات متحده قدرت‌های مزاحم جدیدی را به دست گرفت، به وجود آمد. p>وگنر نشان می دهد که چگونه پدیده هایی از جمله بحث در مورد جهانی شدن، مفاهیم نئولیبرالی پایان تاریخ، رشد انفجاری اینترنت، شکوفایی پروژه های جدید معماری و شهرسازی، تحولات در تولید ادبی و فرهنگی، چرخش های جدید در نظریه و فلسفه وجود دارد. و رشد سریع جنبش ضد جهانی شدن مشخصه دهه نود شد. او خواندن برخی از جالب‌ترین متون فرهنگی آن دوران را ارائه می‌دهد: صدای سفید دان دلیلو؛ سه گانه برای همیشه جو هالدمن. رمان های مثل اکتاویا باتلر؛ فیلم های نابودگر; فیلم های باشگاه مبارزه، روز استقلال، ترس کیپ، و سگ شبح؛ و مجموعه تلویزیونی Buffy the Vampire Slayer. با انجام این کار، او موضوعات اساسی در مورد روایت را روشن می کند، مانند چگونگی تشخیص آغاز و پایان و چگونگی ایجاد روابط بین رویدادها.

Through virtuoso readings of significant works of American film, television, and fiction, Phillip E. Wegner demonstrates that the period between the fall of the Berlin Wall in November 1989 and the terrorist attacks of September 11, 2001 fostered a unique consciousness and represented a moment of immense historical possibilities now at risk of being forgotten in the midst of the “war on terror.” Wegner argues that 9/11 should be understood as a form of what Jacques Lacan called the “second death,” an event that repeats an earlier “fall,” in this instance the collapse of the Berlin Wall. By describing 9/11 as a repetition, Wegner does not deny its significance. Rather, he argues that it was only with the fall of the towers that the symbolic universe of the Cold War was finally destroyed and a true “new world order,” in which the United States assumed disturbing new powers, was put into place.

Wegner shows how phenomena including the debate on globalization, neoliberal notions of the end of history, the explosive growth of the Internet, the efflorescence of new architectural and urban planning projects, developments in literary and cultural production, new turns in theory and philosophy, and the rapid growth of the antiglobalization movement came to characterize the long nineties. He offers readings of some of the most interesting cultural texts of the era: Don DeLillo’s White Noise; Joe Haldeman’s Forever trilogy; Octavia Butler’s Parable novels; the Terminator films; the movies Fight Club, Independence Day, Cape Fear, and Ghost Dog; and the television series Buffy the Vampire Slayer. In so doing, he illuminates fundamental issues concerning narrative, such as how beginnings and endings are recognized and how relationships between events are constructed.