Libanius the Sophist: Rhetoric, Reality, and Religion in the Fourth Century

لیبانیوس انطاکیه سخنوری با مهارت و فصاحت کمیاب بود. او در قرن چهارم چنان شهرت داشت که مکتب بلاغت او در سوریه روم به یکی از معتبرترین مکتب های امپراتوری شرقی تبدیل شد. در این کتاب، رافائلا کریبیور از دانش منحصر به فرد خود از کل مجموعه آثار ادبی گسترده لیبانیوس - شامل 64 سخنرانی، 1544 نامه و تمرین برای شاگردانش - استفاده می کند تا کامل ترین تصویر فکری را از این شخصیت برجسته که جان کریستوستوم نامیده است، ارائه دهد. سوفسطایی شهر.\"

لیبانیوس (۳۱۴–حدود ۳۹۳) در زمانی زندگی می‌کرد که مسیحیت پیروزی خود را جشن می‌گرفت، اما بت‌پرستی سعی در مقاومت در برابر آن داشت. جامعه و به رهبران کلیسا از جمله کریزوستوم و ریحان قیصریه ای آموزش می داد. کریبیور او را یک "بت پرست خاکستری" می نامد که در تعصب امپراطور جولیان شریک نبود. کریبیور نقشی را می داند که یک روشنفکر بزرگ در سطح لیبانیوس در این جامعه مذهبی متنوع ایفا کرد. هنگامی که او نامه ای می نوشت یا سخنرانی می کرد، چه کسی را مخاطب قرار می داد و امیدوار بود چه کاری انجام دهد؟یکی از مواردی که در سخنرانی های لیبانیوس برجسته می شود، میزان حیرت آور توهین آمیز علیه دشمنانش است. ترور شخصیت از این نوع چقدر رایج بود؟ متن فرعی این سخنرانی ها چه بود و چگونه استقبال می شد؟ این کتاب با اقتباس از سخنرانی‌های تاونسند که کریبیور در دانشگاه کرنل در سال 2010 ایراد کرد، به طرز درخشانی لیبانیوس را به جایگاه شایسته‌اش در دنیای غنی و از نظر فرهنگی پیچیده دوران باستان پسین بازگرداند.

Libanius of Antioch was a rhetorician of rare skill and eloquence. So renowned was he in the fourth century that his school of rhetoric in Roman Syria became among the most prestigious in the Eastern Empire. In this book, Raffaella Cribiore draws on her unique knowledge of the entire body of Libanius’s vast literary output—including 64 orations, 1,544 letters, and exercises for his students—to offer the fullest intellectual portrait yet of this remarkable figure whom John Chrystostom called “the sophist of the city."

Libanius (314–ca. 393) lived at a time when Christianity was celebrating its triumph but paganism tried to resist. Although himself a pagan, Libanius cultivated friendships within Antioch’s Christian community and taught leaders of the Church including Chrysostom and Basil of Caesarea. Cribiore calls him a “gray pagan” who did not share the fanaticism of the Emperor Julian. Cribiore considers the role that a major intellectual of Libanius’s caliber played in this religiously diverse society and culture. When he wrote a letter or delivered an oration, who was he addressing and what did he hope to accomplish? One thing that stands out in Libanius’s speeches is the startling amount of invective against his enemies. How common was character assassination of this sort? What was the subtext to these speeches and how would they have been received? Adapted from the Townsend Lectures that Cribiore delivered at Cornell University in 2010, this book brilliantly restores Libanius to his rightful place in the rich and culturally complex world of Late Antiquity.