برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید

09117307688
09117179751

در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید

دسترسی نامحدود

برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند

ضمانت بازگشت وجه

درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب

پشتیبانی

از ساعت 7 صبح تا 10 شب

دانلود کتاب Les vérités indésirables

دانلود کتاب حقایق ناخواسته

مشخصات کتاب

Les vérités indésirables

دسته بندی: تاریخ
ویرایش:  
نویسندگان: Philippe Decourt  
سری:  
ISBN (شابک) : 2903279152 
ناشر: La Vieille Taupe 
سال نشر: 1989 
تعداد صفحات: 299 
زبان: French 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 16 مگابایت

قیمت کتاب (تومان) : 45,000

میانگین امتیاز به این کتاب :
تعداد امتیاز دهندگان : 15

در صورت تبدیل فایل کتاب Les vérités indésirables به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.

توجه داشته باشید کتاب حقایق ناخواسته نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.

توضیحاتی در مورد کتاب حقایق ناخواسته

دکتر دکتر دکورت با این کتاب متعهد می شود که راحت تر بیان کند به صورت مصنوعی و با در نظر گرفتن عناصر موجود در دسترس ماست موارد جدیدی که از آن زمان پدید آمده است، بیشتر محتوای سیزده شماره از آرشیو بین المللی کلود برنارد (A.I.C.B.) منتشر شده توسط او از سال 1971 تا 1977 بخش اول این جلد اول: آیا گالیله باید بازسازی شود؟ پاسخ : گالیله هم از نظر علمی و هم از نظر اخلاقی غیرقابل دفاع است. ولی او همیشه به عنوان نمونه ای از دانشمندی که به خاطر عقایدش تحت تعقیب قرار می گیرد، ذکر می شود دانشمندان و از آنجایی که او به عنوان مثال عمل می کند، ما باید این ایده را حفظ کنیم که او یک بوده است دانشمند بزرگ از سه قرن و نیم پیش گفته شده است. برای او نبود نظرات علمی که او محکوم به فنا بود، اما ما نمی دانیم. و ما نمی خواهیم آن را نمی دانیم تا افسانه ای را که می خواهیم حفظ کنیم، نابود نکنیم. " بنابراین که لحن کتاب را مشخص می کند و ماهیت قسمت دوم آن را نشان می دهد: چگونه تاریخ جعل می شود: قضیه پاستور نویسنده در آنجا، با برخی استدلال های اضافی، طولانی خود را ادامه می دهد مبارزه با "اسطوره ها"، "افسانه ها"، حتی "فریب عظیم" که حقیقت را در مورد شخصیت و کار پاستور پنهان کنید. واکسن هاری؟ ایده، "درخشان" بله، یک "روش برای جلوگیری از هاری پس از گزش» که پاستور در آکادمی علوم از آن حمایت می کند در 26 اکتبر 1885، از Galtier در 1879 است. این تکنیک، آن را از تحقیق روکس گذار از آزمایش حیوانی به انسان، روکس خود او به درستی آن را زودرس می دانست، بی ضرر بودن آن مطمئن نبود. دیگر جدا از این، هیچ چیز ثابت نمی کند که ژوزف مایستر، که پاستور علاوه بر این، با او نوشته است عدم اطمینان زیبا از اینکه او "تقریباً به طور مرگبار در معرض خشم قرار گرفت" در واقع قرارداد. همانطور که برای ژوپیل، این یک شرط مطمئن است که سگ که بیت عصبانی نشد! واکسن مدرن هاری که مورد تحسین قرار گرفته است پاستور محصولی نیست که توسط او و روکس تولید می شود، بلکه محصولی است که در این فرآیند به دست می آید دو توسن (1880) و فرمی (1908). و غیره. نظریه میکروبی؟ اولین موردی که منشا میکروبی را نشان داد از یک بیماری عفونی در انسان داواین است، بنابراین استادانه مطالعه شده است توسط دکتر تئودوریدیس منشا انگلی پبرین کرم ابریشم مشخص شد توسط بشان با کمک استور و تایید بالبیانی، پاستور آن را رد می کند برای سالها. همین امر در مورد فلچری نیز صدق می کند، که او ادعا می کند رخ می دهد وقتی کرم های ابریشم نمی توانند به اندازه کافی عرق کنند! تجربه معروف ما می‌توانیم بگوییم Pouilly-le-Fort روی زغال‌سنگ بسیار «واسطه‌شده» بود حیله گری واقعی، زیرا واکسنی که مورد استفاده قرار گرفته بود، نبود توسط پاستور، اما یکی، با اثر تایید شده، تهیه شده توسط Chamberland و Roux بر اساس روش توسن و غیره درباره رفتار اسفناک پاستور در قبال بشان که آغاز می شود از جمله به لطف تلاش های خانم Nonclercq، نمی توانیم شناخته شویم خودمان را گسترش دهیم با این حال، چگونه می‌توانیم حمله باورنکردنی را به یاد نیاوریم پاستور در کنگره لندن در سال 1881، بشان را به اعتقاد به نسل خود به خود، در حالی که بشان همیشه نظریه مخالف را حفظ کرده بود، مخصوصا در مورد پبرین؟ این تنها باری نیست که پاستور نهضت تاریخی 361 «اشتباهات گذشته خود را پس از تصاحب نظرات مخالفان خود به آنها نسبت داد و اکتشافات آنها دکتر دکورت آن را یک عادت از سوی خود می داند. شاهد روشی که پاستور در سال 1877 اعلام کرد که او بود که علت را کشف کرد انگل پبرین، در حالی که ده سال قبل طرفداران این را درمان کرده بود تز «دیوانگان» و آنها را به سازش دادن علم و دانشگاه متهم کرد. از سخنان او که گاه تکراری بود و تنها چند مورد از آن را گزارش کرده ایم در میان برجسته ترین عناصر، دکتر دکورت نتیجه می گیرد که از کار پاستور "چیز زیادی باقی نمانده است". مهم نیست که پایه های او چقدر محکم است کیفرخواست و با وجود تأیید شده توسط آزمایشات اصلی، شرایط این حکم بدون شک بیش از حد به نظر می رسد. در هر صورت حداقل چیزی که می توانیم بگوییم این است تاریخ واقعی بیماری های عفونی و میکروبیولوژی نمی تواند چکیده تظاهرات دکتر دکورت.

توضیحاتی درمورد کتاب به خارجی

Le Dr Ph. Decourt entreprend, avec ce livre, de mettre plus commodément à notre disposition, sous une forme synthétique et en tenant compte des éléments nouveaux survenus depuis lors, l'essentiel du contenu des treize numéros des Archives internationales Claude Bernard (A.I.C.B.) publiés par ses soins de 1971 à 1977. Première partie de ce premier volume : Faut-il réhabiliter Galilé ? Réponse : « Autant sur le plan scientifique que moralement, Galilée est indéfendable. Mais on le cite toujours comme exemple du savant persécuté pour ses opinions scientifiques. Et comme il sert d'exemple, il faut entretenir l'idée qu'il fut un grand savant. Il y a trois siècles et demi qu'on le raconte. Ce ne fut pas pour ses opinions scientifiques qu'il fut condamné, mais on ne le sait pas. Et on ne veut pas le savoir pour ne pas détruire une légende qu'on désire conserver. » Voilà qui donne le ton de l'ouvrage et laisse présager la nature de sa seconde partie : Comment on falsifie l'histoire : le cas Pasteur. L'auteur y reprend, avec quelques arguments supplémentaires, son long combat contre les « mythes », les « légendes », voire 1' « immense duperie » qui dissimulent la vérité sur la personnalité et l'uvre de Pasteur. Le vaccin contre la rage ? L'idée, « géniale » oui, d'une « méthode pour prévenir la rage après morsure » que Pasteur préconise à l'Académie des Sciences le 26 octobre 1885, elle est de Galtier en 1879. La technique, elle est issue des recherches de Roux. Le passage de l'expérimentation animale à l'homme, Roux lui-même le jugeait ajuste titre prématuré, l'innocuité n'étant pas assurée. D'autre part, rien ne prouve que Joseph Meister, dont Pasteur d'ailleurs écrivait avec une belle incertitude qu'il était « exposé presque fatalement à prendre la rage », l'ait réellement contractée. Quant à Jupille, il y a fort à parier que le chien qui le mordit n'était pas enragé ! Le vaccin antirabique moderne dont on fait gloire à Pasteur n'est pas celui produit par lui et Roux, mais celui obtenu par le procédé de Tousssaint (1880) et Fermi (1908). Etc. La théorie microbienne ? Le premier à avoir démontré l'origine microbienne d'une maladie infectieuse chez l'homme, c'est Davaine, si magistralement étudié par le Dr Théodoridès. L'origine parasitaire de la pébrine des vers à soie établie par Béchamp avec le concours d'Estor et confirmée par Balbiani, Pasteur la récuse des années durant. De même pour la flacherie, dont il assure qu'elle se produit quand les vers à soie ne peuvent transpirer suffisamment ! La fameuse expérience très « médiatisée » dirions-nous de Pouilly-le-Fort sur le charbon fut un véritable tour de passe-passe, puisque le vaccin employé fut non pas celui recherché par Pasteur, mais celui, à l'effet vérifié, préparé par Chamberland et Roux selon la méthode de Toussaint, etc. Sur le déplorable comportement de Pasteur envers Béchamp, qui commence d'être connu grâce, entre autres, aux efforts de Mme Nonclercq, nous ne pouvons nous étendre. Comment toutefois ne pas rappeler l'invraisemblable attaque de Pasteur accusant Béchamp, au congrès de Londres de 1881, de croire à la génération spontanée, alors que Béchamp avait toujours soutenu la thèse contraire, notamment dans l'affaire de la pébrine ? Ce n'est pas la seule fois où Pasteur LE MOUVEMENT HISTORIQUE 361 « attribua ses erreurs passées à ses adversaires après s'être approprié leurs idées et leurs découvertes ». Le Dr Decourt y voit une habitude de sa part. Témoin la façon dont Pasteur proclame en 1877 que c'est lui qui a découvert la cause parasitaire de la pébrine, alors que dix ans plus tôt il traitait les tenants de cette thèse de « fous » et les accusait de compromettre la science et l'Université. De son exposé, parfois répétitif et dont nous n'avons rapporté que quelques éléments parmi les plus saillants, le Dr Decourt conclut que de l'uvre de Pasteur il ne reste « pas grand-chose ». Si solides que soient les fondements de son réquisitoire et si étayé soit-il sur les tests originaux, les termes de ce jugement paraîtront sans doute excessifs. Le moins qu'on puisse dire, en tout cas, c'est que l'histoire vraie des maladies infectieuses et de la microbiologie ne saurait faire abstraction de la démonstration du Dr Decourt.