Leibniz and the Kabbalah

دیدگاه کلی محققان این است که کابالا تأثیر معناداری بر اندیشه لایب نیتس نداشته است. } اما بر اساس شواهد جدید متقاعد شده ام که این سوال باید دوباره باز شود. کابالا بر لایب‌نیتس تأثیر گذاشت و شناخت این موضوع هم به درک بهتر «عجیب بودن» فرضی فلسفه لایب‌نیتس و هم به قدردانی از کابالا به‌عنوان عاملی جدایی‌ناپذیر اما تاکنون نادیده گرفته شده در پیدایش سکولار مدرن و نیز قدردانی می‌شود. در طول بیست سال گذشته تمایل فزاینده ای برای شناخت راه های مهمی وجود داشته است که تفکر عرفانی و غیبی به توسعه علم و پیدایش مدارا کمک کرده است. حیات گرایی و فلسفه خوش بینانه کمال گرایی و رستگاری جهانی، هنوز در تاریخ نگاری جدید ادغام نشده است، اگرچه بسیار شایسته است.بر اساس نسخه های خطی موجود در کتابخانه های هانوفر و ولفنبیتل، روشن است که رابطه لایب نیتس با فرانسیس مرکوری ون هلمونت (1614-1698) و کریستین کر فون روزنروث (1636-1689)، دو کابالیست برجسته مسیحی آن دوره، بسیار نزدیکتر از آنچه قبلا تصور می شد و آگاهی مستقیم او از نوشته های آنها، به ویژه مجموعه 4 متن کابالیستی که در آن منتشر کردند، بود. کابالا Denudata، بسیار دقیق تر از آن چیزی بود که بسیاری از محققان تصور می کردند. در طول سال 1688 لایب نیتس بیش از یک ماه را در سولزباخ با فون روزنروث گذراند.

The general view of scholars is that the Kabbalah had no meaningful influence on Leibniz's thought. } But on the basis of new evidence I am convinced that the question must be reopened. The Kabbalah did influence Leibniz, and a recognition of this will lead to both a better understanding of the supposed "quirkiness,,2 of Leibniz's philosophy and an appreciation ofthe Kabbalah as an integral but hitherto ignored factor in the emergence of the modem secular and scientifically oriented world. During the past twenty years there has been increasing willingness to recognize the important ways in which mystical and occult thinking contributed to the development of science and the emergence 3 of toleration. However, the Kabbalah, particularly the Lurianic Kabbalah with its monistic vitalism and optimistic philosophy of perfectionism and universal salvation, has not yet been integrated into the new historiography, although it richly deserves to be. On the basis of manuscripts in libraries at Hanover and Wolfenbiittel, it is clear that Leibniz's relationship with Francis Mercury van Helmont (1614- 1698) and Christian Knorr von Rosenroth (1636-1689), the two leading Christian Kabbalists of the period, was much closer than previously imagined and that his direct knowledge of their writings, especially the collection of 4 kabbalistic texts they published in the Kabbala Denudata, was far more detailed than most scholars have realized. During 1688 Leibniz spent more than a month at Sulzbach with von Rosenroth.