Lehrbuch der Mathematischen Physik: Band 2: Klassische Feldtheorie

زبان و روش های هندسه دیفرانسیل مدرن به طور فزاینده ای در فیزیک نظری در دهه گذشته نفوذ کرده است. چیزی که 15 سال پیش، زمانی که کتاب برای اولین بار به عنوان متن سخنرانی ظاهر شد، عجیب به نظر می رسید، اکنون عادی شده است. این باور من را تقویت کرد که دانشجویان فیزیک نظری باید این زبان را یاد بگیرند و هر چه زودتر بهتر باشد. به هر حال، آنها اساتید قرن بیست و یکم خواهند بود و اگر ریاضیات قرن نوزدهم را تدریس کنند، پوچ خواهد بود. بنابراین من به این نمادگرایی در ویرایش جدید چسبیده‌ام، چند اشتباه را تصحیح کرده‌ام و فصلی در مورد نظریه‌های گیج اضافه کرده‌ام. از آنجایی که نشان داده شده است که آنها تعاملات اساسی را توصیف می کنند و ساختار آنها به اندازه کافی روشن است، حداقل در سطح کلاسیک، به نظر من حداقل تجهیزاتی هستند که هر نظریه پردازی باید داشته باشد. متأسفم که مجبور شدم از جذب پیشرفت‌های اخیر در کیهان‌شناسی و نظریه‌های کالوزا-کلین مانند خودداری کنم، اما به قول اولیه‌ام متعهد شدم که دانش‌آموزان را با گمانه‌زنی‌های نظری که هیچ مدرک تجربی محکمی برای آن وجود ندارد، بار نکنم. من به بسیاری از فیزیکدانان برای مشاوره در مورد این جلد مدیون هستم. به ویژه پی. آیکلبورگ، اچ. رامپف و بالاتر از همه اچ. اوربانتکه اصلاحات و بهبودهای متعددی انجام داده اند. باید از I. Dahl-Jensen تشکر کرد که برخی از نقاشی های ایجاد شده توسط احساس را با رایانه به تعادل رساند.

Die Sprache und die Methoden der modernen Differentialgeometrie sind in der vergangenen Dekade immer mehr in die theoretische Physik eingedrungen. Was vor 15 Jahren, als das Buch zuerst als Vorlesungsskriptum herauskam, noch extravagant erschien, ist heute ein Gemeinplatz. Dies hat mich in der Ansicht gestärkt, daß die Studenten der theoretischen Physik diese Sprache lernen müssen, je eher desto besser. Schließlich werden sie die Professoren des 21. Jahrhunderts sein und es wäre absurd, würden sie dann die Mathematik des 19. Jahrhunderts lehren. Daher habe ich in der neuen Auflage auf dieser Symbolik beharrt, einige Fehler korrigiert und ein Kapi­ tel über Eichtheorien hinzugefügt. Da es sich gezeigt hat, daß sie die fundamentalen Wechselwirkungen beschreiben und ihre Struktur zumindest auf dem klassischen Ni­ veau hinreichend klar ist, scheinen sie mir zur Minimalausrüstung zu gehören, über die jeder Theoretiker verfügen muß. Mit Bedauern mußte ich davon Abstand nehmen, die neueren Entwicklungen der Kosmologie und Kaluza-Klein-artige Theorien aufzu­ nehmen, aber ich fühlte mich an mein ursprüngliches Versprechen gebunden, den Studenten keine theoretischen Spekulationen aufzubürden, für die es keine sichere experimentelle Evidenz gibt. Vielen Physikern bin ich für Hinweise bezüglich dieses Bandes sehr verpflichtet. Insbesondere P. Aichelburg, H. Rumpf und vor allem H. Urbantke haben zahlreiche Korrekturen und Verbesserungen angebracht. I. Dahl-Jensen sei dafür gedankt, daß sie manche nach Gefühl angefertigte Zeichnungen mit dem Computer ins richtige Lot gebracht hat.