Legasthenie: Geschichte und Folgen einer Pathologisierung

1 مقدمه: خواسته های حرفه ای در دوران کودکی ظهور نارساخوانی به عنوان یک مقوله تشخیصی پیامدهای گسترده ای برای برخورد با رفتار کودکان داشت. حداقل این ادعایی است که من در اینجا خواهم داشت. به گروه‌های حرفه‌ای جدید دسترسی به مخزن عظیمی از موارد داده شد: مخزن مدرسه. سپس این گروه‌های شغلی دسته‌های دیگری را آماده کردند، برای مثال اختلالات محاسباتی، اختلالات روانی حرکتی و دسته‌های مختلف که به عنوان نقص عملکرد جزئی یا اختلالات ادراکی شناخته شده‌اند. همه این مقوله‌ها به روشی شدیداً عصب‌روان‌شناختی تعریف شده‌اند و بنابراین به سایرین ارجاع داده شده‌اند: هیپرکینزی و حداقل اختلال عملکرد مغزی (یا معادل سوئیسی آن، سندرم روان‌سازمانی). بر این اساس، تعداد کودکانی که از نظر روان‌شناختی مورد ارزیابی قرار گرفتند و تحت درمان قرار گرفتند، افزایش یافت. در این مطالعه، بیش از ده درصد از کودکان در تاریخ های مختلف کلیدی تحت درمان درمانی قرار گرفتند. فقط درمان هایی که در چهارچوب مدرسه تنظیم و انجام می شد در نظر گرفته شد. بر این اساس، می توان تعداد کودکانی را که در دوره ای از کل سال های دبستان تحت درمان قرار می گیرند، تخمین زد: باید بیست تا سی درصد کودکان باشد - این یک تخمین محافظه کارانه است. در جست‌وجوی واژه‌ای که بتوان کل رویداد را اثبات کرد، می‌توان از آسیب‌شناسی یا مشتری‌سازی در برخورد با مشکلات کودکان و حتی به‌طور کلی از آسیب‌شناسی دوران کودکی صحبت کرد. مورد دوم در صورتی توجیه می شود که میزان این پیشرفت و تعداد موارد ثبت شده را در نظر بگیریم.

1 Einleitung: Professionelle Ansprüche an die Kindheit Das Aufkommen der Legasthenie als diagnostische Kategorie hatte weit­ reichende Konsequenzen für den Umgang mit kindlichem Verhalten. Das ist jedenfalls die Behauptung, die ich hier vertreten werde. Neuen Be­ rufsgruppen wurde der Zugang zu einem immensen Reservoir von Fällen geöffnet: dem Reservoir der Schule. Diese Berufsgruppen hielten dann weitere Kategorien bereit, zum Beispiel die Dyskalkulie, die psychomo­ torischen Störungen und verschiedene Kategorien, die unter dem Begriff Teilleistungsschwächen oder Wahrnehmungsstörungen bekannt gewor­ den sind. All diese Kategorien wurden stark neuropsychologisch gefasst und verwiesen so wiederum auf weitere: auf die Hyperkinese und auf die Minimale Cerebrale Dysfunktion (respektive auf deren schweizerisches Äquivalent, das Psychoorganische Syndrom). Die Zahl psychologisch begutachteter und therapeutisch behandelter Kinder stieg entsprechend an. In dieser Untersuchung waren es an verschiedenen Stichtagen mehr als zehn Prozent der Kinder, die in therapeutischer Behandlung standen. Dabei wurden lediglich die Therapien berücksichtigt, wie sie im Rahmen der Schule angeordnet und durchgeführt wurden. Man kann auf dieser Basis die Zahl von Kinder schätzen, die irgendwann im Laufe ihrer ge­ samten Primarschulzeit eine Therapie erhalten: Zwanzig bis dreissig Pro­ zent der Kinder dürften es sein - das ist vorsichtig geschätzt. Auf der Suche nach einem Begriff, mit dem man das ganze Geschehen belegen könnte, kann man von einer Pathologisierung respektive einer Klientifi­ zierung im Umgang mit kindlichen Problemen sprechen, ja sogar von ei­ ner Pathologisierung der Kindheit überhaupt. Letzteres rechtfertigt sich, wenn man das Ausmass, das diese Entwicklung angenommen hat, die Anzahl erfasster Fälle, in Rechnung stellt.