Left Ventricular Hypertrophy: Physiology versus Pathology

اهمیت هیپرتروفی بطن چپ در بیماری های قلبی عروقی به رسمیت شناخته شده است. هیپرتروفی بطن چپ یک عامل خطر بسیار مهم مرتبط با حوادث قلبی عروقی عمده، از جمله نارسایی علامت دار قلب، به ویژه در بیماران مبتلا به فشار خون سیستمیک است. در طول سال های گذشته چیزهای زیادی در مورد ژنتیک، زمینه مولکولی، شیوع، بروز و پیش آگهی هیپرتروفی بطن چپ آموخته شده است. انواع روش‌های غیرتهاجمی برای تشخیص هیپرتروفی بطن چپ و ارزیابی برگشت هیپرتروفی به وجود آمده است. با این حال، بحث‌های زیادی در مورد مفاهیم و پیامدهای بالینی هیپرتروفی بطن چپ باقی مانده است. به عنوان مثال، هیپرتروفی بطن چپ در قلب ورزشکار ممکن است یک سازگاری فیزیولوژیکی با اضافه بار فشار ایجاد کند، که پس از قطع فعالیت بدنی شدید عادی می شود. از سوی دیگر، به ویژه در بیماران مبتلا به فشار خون بالا، هیپرتروفی بطن چپ نشان دهنده پیش آگهی جدی در دوره پرفشاری خون است. در این بیماران هیپرتروفی بطن چپ باید به عنوان یک علامت پیش آگهی جدی در نظر گرفته شود تا یک پدیده جبرانی بی گناه. تمایز بین هیپرتروفی بطن چپ فیزیولوژیک و پاتوفیزیولوژیک اساس این کتاب بوده است.

The importance of left ventricular hypertrophy in cardiovascular disease has gained wide recognition. Left ventricular hypertrophy is a highly important risk factor associated with major cardiovascular events, including symptomatic heart failure, particularly in patients with systemic hypertension. Over the past years much has been learned about the genetics, molecular background, prevalence, incidence and prognosis of left ventricular hypertrophy. A variety of noninvasive methods has emerged for detecting left ventricular hypertrophy and the assessment of reversal of hypertrophy. Yet, a lot of controversy remains about the connotations and clinical implications of left ventricular hypertrophy. For instance, in the athlete's heart left ventricular hypertrophy may constitute a physiological adaptation to pressure overload, which normalizes following discontinuation of strenuous physical activity. On the other hand, in particular in patients with hypertension, left ventricular hypertrophy denotes a serious prognosis in the course of hypertension. In these patients left ventricular hypertrophy should be regarded as a grave prognostic sign rather than an innocent compensatory phenomenon. The distinction between physiologic and pathophysiologic left ventricular hypertrophy has been the basis for this book.