Leaderless Jihad: Terror Networks in the Twenty-First Century

در جهان پس از 11 سپتامبر، القاعده دیگر نیروی سازماندهی مرکزی نیست که به حملات تروریستی کمک یا مجوز می دهد یا تروریست ها را به خدمت می گیرد. اکنون این بیشتر منبع الهام برای اقدامات تروریستی است که توسط گروه های محلی مستقل انجام می شود که خود را با نام القاعده معرفی کرده اند. مارک سیجمن، روانپزشک قانونی، با تکیه بر کار پیشگامانه قبلی خود در شبکه القاعده، تحقیقات خود را برای توضیح چگونگی ظهور و عملکرد تروریسم اسلامی در قرن بیست و یکم بسیار گسترش داده است.

در جهاد بدون رهبر< /i>، ساجمن دیدگاه‌هایی را که مسئولیت تروریسم را به عهده جامعه یا یک فرد معیوب و مستعد می‌گذارد، رد می‌کند. در عوض، او استدلال می کند که فرد، نفوذ بیرونی و پویایی گروه در یک فرآیند چهار مرحله ای گرد هم می آیند که از طریق آن جوانان مسلمان رادیکال می شوند. اول، رویدادهای آسیب زا یا شخصاً تجربه شده اند یا به طور غیرمستقیم در مورد آنها آموخته شده اند، جرقه خشم اخلاقی را بر می انگیزند. افراد این خشم را از طریق ایدئولوژی خاصی تفسیر می کنند که بیشتر احساس و درک می شود تا بر اساس دکترین. معمولاً در یک اتاق گفتگو یا سایر مکان‌های مبتنی بر اینترنت، طرفداران این خشم اخلاقی را به اشتراک می‌گذارند که با تجربیات شخصی دیگران طنین‌انداز می‌شود. این خشم توسط یک گروه، چه آنلاین یا آفلاین، انجام می شود.

جهاد بدون رهبر پرتو امیدی را ارائه می دهد. ساجمن با تکیه بر قیاس های تاریخی استدلال می کند که غیرت جهادی خود پایان پذیر است. در نهایت پیروان آن از خشونت به عنوان وسیله ای برای ابراز نارضایتی خود دور خواهند شد. این کتاب با توصیه‌های ساجمن برای کاربرد تحقیقاتش در تلاش‌های اجرای قانون ضد تروریسم به پایان می‌رسد.

In the post-September 11 world, Al Qaeda is no longer the central organizing force that aids or authorizes terrorist attacks or recruits terrorists. It is now more a source of inspiration for terrorist acts carried out by independent local groups that have branded themselves with the Al Qaeda name. Building on his previous groundbreaking work on the Al Qaeda network, forensic psychiatrist Marc Sageman has greatly expanded his research to explain how Islamic terrorism emerges and operates in the twenty-first century.

In Leaderless Jihad, Sageman rejects the views that place responsibility for terrorism on society or a flawed, predisposed individual. Instead, he argues, the individual, outside influence, and group dynamics come together in a four-step process through which Muslim youth become radicalized. First, traumatic events either experienced personally or learned about indirectly spark moral outrage. Individuals interpret this outrage through a specific ideology, more felt and understood than based on doctrine. Usually in a chat room or other Internet-based venues, adherents share this moral outrage, which resonates with the personal experiences of others. The outrage is acted on by a group, either online or offline.

Leaderless Jihad offers a ray of hope. Drawing on historical analogies, Sageman argues that the zeal of jihadism is self-terminating; eventually its followers will turn away from violence as a means of expressing their discontent. The book concludes with Sageman's recommendations for the application of his research to counterterrorism law enforcement efforts.