دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش:
نویسندگان: Michel Onfray
سری:
ISBN (شابک) : 9782221220009
ناشر: Robert Laffont
سال نشر: 2018
تعداد صفحات: 128
زبان: French
فرمت فایل : EPUB (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 282 Kb
در صورت تبدیل فایل کتاب Le deuil de la mélancolie به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب ماتم مالیخولیا نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
وقتی هنوز سی ساله نشده بودم دچار حمله قلبی شدم، مدتی بعد سکته کردم، سپس در ژانویه 2018 سکته دوم را تجربه کردم. نیچه درست می گوید که همه فکرها اعتراف یک بدن است، زندگی نامه آن است. مال من با این صاعقه که ذره ای از مرگ من را با خود می برد به من چه می گوید؟ ناپدید شدن شریک زندگی من پنج سال قبل از این حفاری اخیر در مغزم که یک چهارم میدان بینایی من را با خود می برد، بدنم را به محل عزاداری تبدیل می کند. "عزاداری" تعبیر احمقانه ای است، زیرا این عزاداری است که ما را می سازد. عزاداری چه تأثیری بر ما می گذارد؟ با کار بر روی بدنی که برایش نگه داشتن یا مردن است. درخشش مالیخولیا یا غم و اندوه، گل های شر را با خود می برد. این متن شرح عزاداری است که من را تشکیل می دهد. در صورت عدم موفقیت، مرگ باید منتظر بماند. چه مدت ؟ فقط خدا (که وجود ندارد) می داند... فعلاً زندگی برنده است. این کتاب یک مانیفست حیات گرایی است. M.O.
J’ai subi un infarctus quand je n’avais pas encore trente ans, un AVC quelque temps plus tard, puis un deuxième en janvier 2018. Nietzsche a raison de dire que toute pensée est la confession d’un corps, son autobiographie. Que me dit le mien avec ce foudroiement qui porte avec lui un peu de ma mort ? La disparition de ma compagne cinq ans en amont de ce récent creusement dans mon cerveau, qui emporte avec lui un quart de mon champ visuel, transforme mon corps en un lieu de deuil. « Faire son deuil » est une expression stupide, car c’est le deuil qui nous fait. Comment le deuil nous fait-il ? En travaillant un corps pour lequel il s’agit de tenir ou de mourir. Un lustre de mélancolie ou de chagrin porte avec lui ses fleurs du mal. Ce texte est la description du deuil qui me constitue. Faute d’avoir réussi son coup, la mort devra attendre. Combien de temps ? Dieu seul (qui n’existe pas) sait… Pour l’heure, la vie gagne. Ce livre est un manifeste vitaliste. M. O.