دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
دسته بندی: فرهنگ عامه ویرایش: نویسندگان: Neẓāmi-ye Ganjavī سری: Biblioteca Adelphi n.162 ناشر: Adelphi سال نشر: 1985 تعداد صفحات: 205 زبان: Italian فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) حجم فایل: 45 مگابایت
کلمات کلیدی مربوط به کتاب لیلا و مجنون: ادبیات فارسی
در صورت تبدیل فایل کتاب Layla e Majnun به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب لیلا و مجنون نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
«عشق آمد و جام آنها را پر از شراب کرد. وقتی گل رز معطر عشق را چیدند، می خواستند هر روز عطر آن را بچشند: یکی شیفته زیبایی دیگری، دلهایشان مبهوت و بدون از دست دادن حواسشان، دیوانه وار عاشق در آرزویی که هرگز از بین نرفت». دو عاشقی که به این ترتیب با هم آشنا می شوند لیلا و مجنون هستند: آنها ده ساله هستند، با هم به مدرسه می روند. لیلا یک ماه، یک عروسک، یک سرو نازک سر به فلک کشیده است. مجنون «لب یاقوتی است که مروارید می ریزد». آنها با هم زوج کهن الگوی عشق افراطی، از شور تا جنون را تشکیل می دهند، که با شکوه تاریخ شرق اسلامی را در تخیل همگان، دانشمند و بی فرهنگ، کمی شبیه به داستان رومئو و ژولیت در ایتالیا می گذراند. همانطور که در مورد آنها عشق لیلا و مجنون با مخالفت جهانی روبرو می شود که به هر وسیله ای می خواهد آن را از بین ببرد. اما او موفق نمی شود، زیرا \"عشق چیزی است که پایان ندارد\". بنابراین جدایی و غیبت به منجنیق های قدرتمند شور تبدیل می شود. مجنون «احمق عشق» روز و شب سرگردان ابیات میخواند، خارهای صحرا کتانی و ابریشم لباسهایش را پاره میکند، اما چشم ذهنش همیشه به همان آتش دوخته است. دیوانگی عاشقانهاش او را به حرکتی همیشگی سوق میدهد، «مانند لباس عزاداری آبی که در آبهای رودخانهای عمیق شناور است». جامعه مردان مورد نفرت اوست، در حالی که حیوانات وحشی دور او خمیده اند. لیلا با آینه سرگردانی خود در مرکز باغ، چه زندانی و چه تبعیدی، «پر از لطف و جذابیت» باقی می ماند. اما «عمیق قلبش خون میریخت»، این فکر به معشوق دست نیافتنی دوخته میشود، در حالی که بسیاری از «قلبهای بدبختی که هزاران نفر در چاه چال چانهاش افتاده بودند» او را احاطه کردهاند. نه جنگ و نه ازدواج اجباری قادر به خفه کردن تب و تاب این دو عاشق نیست، هر چند که آنها مجبور به «راضی به ارواح و ارواح» هستند. اپیزودهای متعددی که داستان آنها را نشانهگذاری میکنند، در خدمت نظامی هستند تا ردای مجللی از تصاویر را ببافند، جایی که «سمبلیسم صوفیانه، و حتی گنوم و افسانه ناب با یکدیگر تداوم دارند، بدون اینکه بتوان گفت که یک وجه به وضوح بر دیگری غالب است. \". هرکسی که این کتاب را میخواند، فقط میتواند اول از همه با تصاویر، ظرافت و ظرافت چهرهها، صیقلبودن جزئیات، تب غنایی که به آنها جان میدهد خیره شود. همین تصاویر است که «پرده» اثر را تشکیل میدهد، چرا که عشق مجنون در فزونی مجنون، در خدمت پاسداری از «پاره بهشت» لیلا است. و نظامي نويسنده مي توانسته همين كلمات عاشق را بگويد: «بهتر است كه ذات پنهان بماند و فقط صدف ظاهر شود، بهتر كه من حجاب معشوق باشم، كه من صدف مرواريد باشم!».\r\nلیلا و مجنون در سال 1188 سروده شد و یکی از گنجینه های پنج گانه نظامی (1141-1204) است، عاشقانه هایی در منظومه های مختلف که مرکز آثار او و یکی از عالی ترین جلوه های ادبیات فارسی را تشکیل می دهد. نسخههای بیشماری دیگر از داستان لیلا و مجنون، محبوبترین داستان عاشقانه در سراسر شرق مسلمان، در طول قرنها به زبانهای عربی، ترکی، فارسی، اردو و غیره از یکدیگر پیروی کردهاند. هیچ کدام به شکوه نسخه نظامی نمی رسد که بسیاری آن را «بزرگترین راوی و شاید اغراق نیست بگوییم بزرگترین شاعر» (آ. بوسنی) ادبیات فارسی. نسخه حاضر که توسط جیوانا کالاسو که تاریخ تمدن عربی-اسلامی را در دانشگاه رم تدریس می کند، به نوعی اولین ترجمه لیلا و مجنون در غرب است، جایی که این متن تاکنون از طریق نسخه هایی مانند آن شناخته شده بود. از Gelpke ، که بیشتر به صورت نقل قول هستند.
«Giunse l’amore e colmò loro il calice di vino. Quand’ebbero colto la rosa profumata dell’amore, vollero assaporare il suo profumo ogni giorno: l’uno rapito dalla bellezza dell’altro, il cuore stordito e pur senza perdere i sensi, perdutamente innamorati in uno struggimento che mai si estingueva». I due amanti che così si incontrano sono Leyla e Majnun: hanno dieci anni, vanno insieme a scuola. Leyla è «una luna, una bambola, un tenero svettante cipresso»; Majnun ha «labbra di rubino che spargevano perle». Insieme, formano la coppia archetipica dell’amore estremo, della passione sino alla follia, che traversa gloriosamente la storia dell’Oriente islamico nell’immaginazione di tutti, dotti e incolti, un po’ come da noi la storia di Romeo e Giulietta. Come nel loro caso, l’amore di Leyla e Majnun è avversato dal mondo, che lo vuole distruggere con ogni mezzo. Ma non ci riuscirà, perché «amore è quello che non ha fine». Così la separazione e l’assenza si trasformano in possenti catapulte della passione. Majnun, il «Folle d’amore», vaga giorno e notte cantando versi, le spine del deserto lacerano i lembi di lino e seta delle sue vesti, ma l’occhio della sua mente è fisso sempre sullo stesso fuoco. Il suo delirio amoroso lo spinge a un moto perenne, «come un’azzurra veste di lutto che galleggia nelle acque di un fiume profondo». La società degli uomini gli è invisa, mentre le fiere gli si accovacciano intorno. A specchio del suo vagare, Leyla rimane al centro del giardino, insieme prigioniera ed esule, «colma di grazia e di fascino». Ma «nell’intimo il cuore le sanguinava», il pensiero è fisso sull’amato inavvicinabile, mentre la circondano tanti «miseri cuori che a migliaia erano precipitati nel pozzo della fossetta del suo mento». Né la guerra né un matrimonio forzato valgono a soffocare l’ardore dei due amanti, pur costretti a essere «appagati di fantasmi e fantasmi essi stessi». I numerosi episodi che scandiscono la loro vicenda servono a Nezami per tessere un sontuoso manto di immagini, dove «simbolismo sufi, e anche gnome e pura fiaba rimangono fra loro in continuità, senza che possa dirsi che un aspetto prevalga nitidamente sull’altro». Chi legge questo libro non può che rimanere abbagliato innanzitutto dalle immagini, per la profusione e la sottigliezza delle figure, per lo smalto dei dettagli, per la febbre lirica che li anima. Sono queste immagini a formare il «velo» dell’opera, come l’amore di Majnun, nel suo eccesso rigoglioso, serve a proteggere quel «frammento di paradiso» che è Leyla. E lo scrittore Nezami potrebbe pronunciare le stesse parole dell’amante: «È meglio che l’essenza rimanga celata e che solo l’involucro appaia, meglio che dell’amata io sia il velo, che della perla io sia la conchiglia!». Leyla e Majnun fu composto nel 1188 ed è uno dei Cinque Tesori di Nezami (1141-1204), romanzi in versi di varia lunghezza che costituiscono il centro della sua opera e una delle più alte manifestazioni della letteratura persiana. Innumerevoli altre versioni della storia di Leyla e Majnun, la più popolare storia d’amore di tutto l’Oriente musulmano, si sono susseguite nei secoli, in arabo, turco, persiano, urdu, ecc. Nessuna raggiunge il fulgore della versione di Nezami, considerato da molti «il più grande narratore, e forse, non è esagerato dirlo, il più grande poeta» (A. Bausani) della letteratura persiana. La presente edizione, a cura di Giovanna Calasso, che insegna Storia della civiltà arabo-islamica all’Università di Roma, è in certo modo la prima traduzione di Leyla e Majnun in Occidente, dove questo testo era finora conosciuto attraverso edizioni come quella di Gelpke, che sono piuttosto delle parafrasi.