Law as Institution

استدلال کتاب از بحث در مورد رابطه بین قانون و قدرت است. تئوری‌هایی که از تقدم قانون بر قدرت دفاع می‌کنند، در برابر دکترین‌هایی که حول نقش غالب قانون متمرکز هستند، بازی می‌کنند. پوزیتیویسم حقوقی و حقوق طبیعی در اینجا موضوع اصلی مورد بحث است. سپس مشروطیت و حکومت قانون به عنوان توسعه سنت حقوق طبیعی مدرن در نظر گرفته می شود. اما حرکت اصلی کتاب در نظر گرفتن قانون به عنوان پدیده ای است که احتمالاً با زبان مرتبط است. هنگامی که راهبردهای امرگرایانه سنتی رضایت بخش تلقی نمی شوند، و با وجود این، قانون به عنوان یک واقعیت اجتماعی پذیرفته می شود، امکان پرداختن به چنین واقعیتی وجود دارد که به نحوی به نحوی قیاس با یک سیستم زبانی مرتبط است. به یک معنا، زبان به‌عنوان بعد هستی‌شناختی بنیادی یا اولیه در نظر گرفته می‌شود، به طوری که می‌تواند کلید پرداختن و درک این سؤال را ارائه دهد که واقعیت چیست. مسئله معنا، نه تنها تا آنجا که به هستی جهان مربوط می شود، بلکه با توجه به ماهیت قانون، با مسئله هستی همپوشانی دارد. بدون پرداختن به موضوع حقوق به عنوان یک زبان، نمی توان به مفهوم قانون نزدیک شد. برای این منظور "نظریه استفاده" ارزیابی شده و به عنوان یک نامزد احتمالی برای ایجاد یک نظریه معقول از اعتبار قانونی در نظر گرفته می شود. از این زاویه، نهادگرایی ثمربخش ترین رویکرد برای مفهوم سازی هستی شناسی حقوق به نظر می رسد، اگرچه برخی اصلاحات در نظریه استاندارد و در تحولات اخیر آن برای قابل قبول تر کردن مفهوم "نهاد" پیشنهاد شده است. در نهایت، جنبه هنجاری قوی یک نهاد (قانونی) مورد بررسی قرار می گیرد. رابطه حقوق و اخلاق با اشاره به تفاوت میان ماهیت «تشکیل دهنده» حقوق و هسته «تنظیمی» اخلاق ارزیابی می شود. با این حال، یک مؤسسه هم یک \"هست\" و هم \"باید\" است، در حالی که قانون در همان زمان \"واقعیت\" و \"هنجارگرایی\" است.

The book’s argument moves from discussing the relation between law and power. Theories defending the primacy of law over power are played against doctrines which center around the prevailing role of law. Legal positivism and natural law are here the real issue at stake. Constitutionalism and the rule of law are then seen as a development of the modern natural law tradition. But the book’s main move is a consideration of law as a phenomenon possibly connected with language. Once traditional imperativist strategies are seen as unsatisfactory, and nevertheless law is accepted as being a social fact, there is the possibility of addressing such fact as somehow analogically linked with a system of language. In a sense, language is thought of as fundamental or primordial ontological dimension, so that this can offer the key to address and understand the question of what reality is. The question of meaning overlaps that of being, not only as far as the being of the world is concerned but also with respect to the nature of law. The concept of law -could not be approached without addressing the issue of law as a language. To this purpose "use theory" is assessed and taken as a possible candidate to build up a sensible theory of legal validity. From this angle institutionalism is then seen to be the most fruitful approach to conceptualize the ontology of law, though some reform in the standard theory and in its more recent developments is proposed to render more plausible the notion of "institution". Finally, the strong normative side of a (legal) institution is studied. The relation of law and morality is assessed by pointing out the difference between the "constitutive" character of law and the "regulative" core of morality. However, an institution is both an "is" and an "ought", while law is at the same time "facticity" and "normativity.