Laugh Lines: Humor, Genre, and Political Critique in Late Twentieth-Century American Poetry

طنز در اشعار اخیر آمریکایی عمدتاً توسط محققان نادیده گرفته شده یا نادیده گرفته شده است، تا حدی به دلیل احترام مستمر به غزل. خطوط خنده: طنز، ژانر، و نقد سیاسی در اواخر قرن بیستم شعر آمریکایی استدلال می کند که طنز یک ویژگی سطحی یک زیرمجموعه کوچک نیست، بلکه در عوض یک ویژگی جدایی ناپذیر در تعداد زیادی از شعرهای آمریکایی که از دهه 1950 سروده شده است. کری کانرز به جای اینکه شعر را یک ژانر بلند و جدی ببیند، از خوانندگان می خواهد که شعر را در کنار هنر دیگری که از دهه 1950 در آمریکا رشد کرده است، در نظر بگیرند: استندآپ کمدی. هر دو شکل هنری از شوخ طبعی و خنده برای بازاندیشی جهان و کلماتی که برای توصیف آن استفاده می شود استفاده می کنند. ماهیت مخرب طنز آن را به ویژه برای نقد تحریک می کند. بسیاری از کمدین ها و شاعران طنز نشان می دهند که منتقدان فرهنگی زیرک هستند. برای این منظور، خطوط خنده بر شعری تمرکز می کند که از طنز برای حمایت از نقد اجتماعی-سیاسی استفاده می کند.

برای نشان دادن طیفی از شعرهای اخیر آمریکایی که از طنز برای بیان استفاده می کند. کانرز در نقد اجتماعی-سیاسی، کار شاعرانی را که در چهار ژانر شعری متمایز کار می کنند برجسته می کند: فرم های سنتی و دریافتی، مانند غزل. حماسه؛ شعر رویه ای; و شعر منثور مرلین هکر، هریت مولن، اد دورن و راسل ادسون تمرکز اصلی فصل‌ها را ارائه می‌کنند، اما هر فصل آن شاعران را با دیگرانی که شعرهای سیاسی طنزآمیز در همان ژانر می‌نویسند، از جمله ترنس هیز و آن کارسون مقایسه می‌کند. این مقایسه فراگیر شدن این روند را در شعر اخیر آمریکایی برجسته می کند و روش های خاصی را که شاعران از قراردادهای ژانر برای تولید و حتی تقویت طنز خود استفاده می کنند را نشان می دهد. کانرز استدلال می‌کند که تعامل بین طنز و ژانر فرصت‌های ویژه‌ای برای نقد سیاسی ایجاد می‌کند، زیرا فرم‌ها و سبک‌های شعری می‌توانند همان ساختارهای اجتماعی را که شاعران به تمسخر می‌گیرند، استناد کنند.

Humor in recent American poetry has been largely dismissed or ignored by scholars, due in part to a staid reverence for the lyric. Laugh Lines: Humor, Genre, and Political Critique in Late Twentieth-Century American Poetry argues that humor is not a superficial feature of a small subset, but instead an integral feature in a great deal of American poetry written since the 1950s. Rather than viewing poetry as a lofty, serious genre, Carrie Conners asks readers to consider poetry alongside another art form that has burgeoned in America since the 1950s: stand-up comedy. Both art forms use wit and laughter to rethink the world and the words used to describe it. Humor’s disruptive nature makes it especially whetted for critique. Many comedians and humorous poets prove to be astute cultural critics. To that end, Laugh Lines focuses on poetry that wields humor to espouse sociopolitical critique.

To show the range of recent American poetry that uses humor to articulate sociopolitical critique, Conners highlights the work of poets working in four distinct poetic genres: traditional, received forms, such as the sonnet; the epic; procedural poetry; and prose poetry. Marilyn Hacker, Harryette Mullen, Ed Dorn, and Russell Edson provide the main focus of the chapters, but each chapter compares those poets to others writing humorous political verse in the same genre, including Terrance Hayes and Anne Carson. This comparison highlights the pervasiveness of this trend in recent American poetry and reveals the particular ways the poets use conventions of genre to generate and even amplify their humor. Conners argues that the interplay between humor and genre creates special opportunities for political critique, as poetic forms and styles can invoke the very social constructs that the poets deride.