Late-colonial French Cinema: Filming the Algerian War of Independence

این کتاب با استفاده از اصطلاح «استعمار اواخر» برای توصیف مجموعه‌ای از فیلم‌های عمدتاً فرانسوی ساخته شده در طول جنگ استقلال الجزایر (1954-1962) و در پاسخ به آن حول یک سوال می چرخد: سینمای اواخر استعمار فرانسه چیست؟ - ایجاد دو پاسخ

اول، شارپ استدلال می‌کند که سینمای اواخر استعمار نشان‌دهنده یک گرایش مهم رسمی و مضمونی و در عین حال قدردانی نشده در سینمای فرانسه است. یکی که تا حد زیادی تحت الشعاع تمرکز علمی بر موج نو فرانسه قرار گرفته است. ثانیاً، شارپ ادعا می کند که در حالی که سینمای فرانسه اواخر استعمار را نمی توان به عنوان یک جنبش سینمایی، مکتب فیلمسازی یا ژانر منسجم در نظر گرفت، اما می توان آن را به عنوان یک گرایش اخلاقی منسجم، با بسیاری از پانزده مطالعه موردی محوری که در اواخر استعمار مورد بررسی قرار گرفت، در نظر گرفت. سینمای فرانسه جنگ استقلال الجزایر را از طریق گفتمان «صلح‌خواهی رستگارانه» فیلتر می‌کند.

Deploying the term ‘late-colonial’ to describe a body of largely French films made during, and in response to, the Algerian War of Independence (1954-1962), this book revolves around one question – what is late-colonial French cinema? – generating two answers.

Firstly, Sharpe argues that late-colonial cinema represents a formally and thematically important, yet unappreciated tendency in French cinema; one that has largely been overshadowed by a scholarly focus on the French New Wave. Secondly, Sharpe contends that whilst late-colonial French cinema cannot be seen as a coherent cinematic movement, school of filmmaking, or genre, it can be seen as a coherent ethical trend, with many of the fifteen central case studies explored in Late-colonial French Cinema filtering the Algerian War of Independence through a discourse of ‘redemptive pacifism’.