دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
دانلود کتاب Las vidas de Michel Foucault
دانلود کتاب زندگی میشل فوکو
مشخصات کتاب
Las vidas de Michel Foucault
ویرایش:
نویسندگان: David Macey
سری:
ISBN (شابک) : 8437613124, 9788437613123
ناشر: Ediciones Cátedra
سال نشر: 1996
تعداد صفحات: 609
زبان: Spanish
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 3 مگابایت
قیمت کتاب (تومان) : 43,000
در صورت تبدیل فایل کتاب Las vidas de Michel Foucault به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب زندگی میشل فوکو نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
توضیحاتی در مورد کتاب زندگی میشل فوکو
ظهور زندگینامه میسی در اسپانیایی، علاقه تدریجی برانگیخته شده توسط شخص میشل فوکو را تأیید می کند، که ما اثری فلسفی را به او نسبت می دهیم که در قفسه بزرگان اندیشه ظاهر می شود. برای هر دوستدار چنین تولید برق‌آمیزی، چنین تکثیر بیوگرافی به همان اندازه که ممکن است آزاردهنده باشد متناقض است. مردی که مدعی حقش بود مجموعه نقش‌هایی را که خود را تثبیت می‌کنند، از خود سلب کند، نوشته‌ای که با اصرار مکانیسم‌های بسط و بسط موضوع را تحلیل می‌کرد، به نظر می‌رسد وقتی تحت آن تمرین کالبد شکافی قرار می‌گیرد، همیشه بیمارگونه، یعنی زندگینامه. گابریل آلبیاک، با اظهار نظر در مورد زندگینامه محکم لاکان که توسط رودینسکو نوشته شده است، مشاهده کرد که اینها اغلب تسلی برای افراد ناتوان است. غوطه ور شدن در زندگی خصوصی یک غول فکری همیشه به این می رسد که او را برای کارهای متوسط فاق می کند. ورزش جذاب برای جامعه ای که تمایل دارد خودشیفتگی خود را بپروراند و منشأ پایه هر چیز والا را تأیید می کند. تاریخ انتقادی با نمایش واقعیت ادغام می شود، تبارشناسی با نیهیلیسم ناخوشایند: نیچه آن را با شفافیت تکان دهنده ای در زمان دوم نابهنگام پیش بینی کرد. کار جیمز میلر (شور میشل فوکو) نمونه ای غیرقابل حل از مزخرفات فوق الذکر است. بیوگرافی دیدیه اریبون (فوکو، آناگرام) کتابی قدرتمند است که به شدت با چنین تمرین های اسفناکی بیگانه است. همچنین مقدمه مناسبی برای تفکر فوکویی است که به عنوان یک معلم مورد احترام است و به عنوان یک دوست از او یاد می شود. دیوید میسی لحن روزنامه نگار فرانسوی را حفظ می کند. در اثری خوش تراش که از عنوانش قصد دارد اعمال پراکندگی اخلاقی-نظری را که سفر فکری مسئول تاریخ جنسیت را زیگزاگ می کند، نقض نکند. چندین زندگی از میشل فوکو وجود دارد. قانع کننده نیست فردی که در سال های آخر زندگی خود بازسازی گذشته نگر از کار و رویدادهای وجودی خود ارائه می دهد ("هر کتاب من بخشی از زندگی نامه خودم است") و کسی که در باستان شناسی دانش می چرخد ("دو" از من نپرسید که هستم، یا از من بخواهید که تغییر ناپذیر بمانم: این یک اخلاق مدنی است که بر اسناد ما حاکم است.»). همچنین فردی که شایستگی تکنوکرات نامیده شدن توسط پری اندرسون برای برخی اظهارات به کاروزو را دارد، و کسی که تقریباً شوپنهاورانه از یک بیان سیاسی مبتنی بر رنج مردم حکومت شده دفاع می کند، به همان اندازه اغوا نمی کند. گرچه بدون شک رشته‌ای وجود دارد که در مسیر او می‌گذرد، اما این همان حساسیتی نیست که در مقدمه ضد ادیپ خواستار فردی‌زدایی می‌شود و آن چیزی که خودکنترلی را به شرط عدم تسلیم دیگری تبدیل می‌کند. . فوکو، مانند تعداد کمی از افراد دیگر، خواننده ناآگاه را گیج می کند. شاید به این دلیل که او مشتاقانه خود را به روح زمان خود (هابرماس) زنجیر کرد. و اگر زمان فوکو چیزی جز منسجم و فراغت بود، نمی‌توانست غیر از این باشد: فویرباخ قبلاً به ما آموخته بود که یک حساسیت ممتاز خود را در این توانایی نشان می‌دهد که به خود اجازه می‌دهد از بیرون آن سوراخ شود. بچه ای که می خواهد یک کمونیست خوب باشد، وابسته فرهنگی در اوپسالا، همسفر "Gauche proletarienne"، دشمن پیمان دولت سوسیالیستی با PCF. زندگی های مختلف با کار سخت سرکشی در برابر دستگاه های مختلف برای تولید همگنی در هم تنیده شده است. همگونی غیرقابل تحملی که او به ما آموخت که آن را نه در یک بلوک سرکوبگر بیگانه، بلکه نزدیک، بسیار نزدیک قرار دهیم: آن سوژه ضعیفی که می اندیشد و مقاومت می کند، به طرز غم انگیزی با همان موادی که با آن مخالفت می کند، شکل می گیرد. از دلیلی که بر طرد (تاریخ جنون) شکل می گیرد تا رواقی گری متاخر او، گذر از ساختارگرایی سربی Las palabras y las Cosas و تیغ جراحی تحریک شده نظم و تنبیه، همان درس ترکیب شده با زیبایی رشک برانگیز توسط R. D. Laing. : "این کاملاً در زبان عقل باقی می ماند و در عین حال پیش فرض های بنیاد خود را تضعیف می کند." میسی از انتقاد از مفروضات مشکوک، برخی از جنبه های تعهد سیاسی فوکو که به طور مؤثر توسط نویسنده در طرح طوفانی گاوشیسم فرانسوی آورده شده است، خودداری نمی کند. بحران این امر با ظهور فیلسوفان نو به پایان می رسد. فوکو که در بیش از یک جنبه به تزهای بنیانگذار خود متعهد بود، اجازه نداد هیستری ضد مارکسیستی او را به سمت «فیلسوف کارکردی نظام دموکراتیک» (ایوالد) بکشاند. و این است که مسیر سیاسی این آزادیخواه و فعال رواقی کمتر از کار فکری عظیم او قابل نجات نیست. میسی با احتیاط بسیار کمتری نسبت به اریبون وارد زندگی خصوصی این انسان ستیز می شود که بی امان با رنج های قابل اجتناب مبارزه می کرد. خواننده نمی تواند طنین سفر عاطفی او را در تحسین نهایی که فوکو با آن رابطه وابستگی یونانی بین معلم و شاگرد را نجات می دهد، نشنود. رابطه ای برای تبدیل سلطه به تعامل متقارن که در یک دوستی صریح پشتیبانی می شود. صرفاً برای کمک به شهود فضای حیاتی که با آخرین تأملات اخلاقی او همراه بود، می‌توان به کتاب میسی نزدیک شد، که البته در بازسازی نظری نویسنده اصلاً قابل توجه نیست (به استثنای فصل او در مورد تجربه ادبیات به مثابه تجاوز، در فرآیند شکل گیری تفکر فوکویی). «ایده ها بر جهان حکومت نمی کنند. اما دقیقاً به این دلیل که جهان ایده هایی دارد (...) توسط حاکمانش یا کسانی که می خواهند به آنها بیاموزند که یک بار برای همیشه به چه چیزی فکر کنند، منفعلانه هدایت نمی شود». سخنان دقیقی از متفکری که همچنان برای آنچه مارکوزه فراموش نشدنی به عنوان یک کار مبرم به آن اشاره کرد ضروری است: ساخت یک ذهنیت سرکش.
توضیحاتی درمورد کتاب به خارجی
La aparición en castellano de la biografía de Macey, constata el paulatino interés que despierta la persona de Michel Foucault, a quien atribuimos una obra filosófica que figura en el anaquel de grandes del pensamiento. A cualquier amante de tan electrizante producción, semejante proliferación biográfica le resulta tan paradójica, como quizá enojosa. El hombre que reclamó su derecho a despojarse del conjunto de roles que solidifican un yo, la escritura que analizó con insistencia los mecanismos de elaboración del sujeto, parece traicionado al sometérsele a ese ejercicio de disección, siempre morboso, que es la biografía. Gabriel Albiac, comentando la sólida biografía de Lacan escrita por Roudinescu, observaba que éstas suelen devenir a menudo, en consuelo de incapaces. Hurgar en la vida privada de un gigante del pensamiento termina invariablemente en determinarlo por mediocres asuntos de entrepierna. Deporte fascinante para una sociedad que acostumbra a cultivar su narcisismo, constatando el origen ruin de todo lo sublime. La historia crítica se fusiona con el reality show, la genealogía con el nihilismo chabacano: Nietzsche lo preveía con estremecedora lucidez en la segunda intempestiva. La obra de James Miller (The passion of Michel Foucault) es un dechado insuperable de los referidos despropósitos. La biografía de Didier Eribon (Foucault, Anagrama) es un poderoso libro drásticamente ajeno a tan deplorables ejercicios; es además una adecuada introducción al pensamiento de un Foucault reverenciado como maestro y recordado como amigo. David Macey conserva el tono del periodista francés; en un trabajo bien cortado que, desde su título, se propone no violentar el ejercicio de dispersión ético-teórica que zigzaguea la travesía intelectual del responsable de Historia de la sexualidad. Son varias las vidas de Michel Foucault. Resulta poco convincente el individuo que en sus últimos años proporciona una reconstrucción retrospectiva de su obra y su acontecer existencial, («Cada uno de mis libros es una parte de mi propia biografía») y el que se revolvía en la Arqueología del saber («No me pregunten quién soy, ni me pidan que permanezca invariable: es una moral de estado civil la que rige nuestra documentación.»). Tampoco seduce igual el individuo que merece que Perry Anderson le llame tecnócrata por unas declaraciones a Caruso, y el que defiende, casi schopenhauerianamente, una articulación política desde el sufrimiento de los gobernados. Aunque resulta indudable que hay una hebra que recorre su trayectoria, no es la misma sensibilidad la que reclama la desindividualización, en la introducción al Antiedipo y la que convierte el autodominio en condición de no sometimiento del otro. Foucault confunde, como pocos, al lector desprevenido. Quizá porque se encadenó fervientemente al espíritu de su tiempo (Habermas). Y si el tiempo de Foucault fue todo, excepto coherente y pausado, no pudo ser de otra manera: Feuerbach ya nos enseñó que una sensibilidad privilegiada se muestra en la capacidad de dejarse perforar por su exterior. Un chaval que quiere ser buen comunista, un agregado cultural en Uppsala, un compañero de viaje de «Gauche proletarienne», un enemigo del pacto de gobierno socialista con el PCF. Distintas vidas entrelazadas por un riguroso trabajo de insumisión frente a los diversos dispositivos de producción de homogeneidad. Homogeneidad intolerable que él nos enseñó a situar, no en un ajeno bloque opresor, sino cerca, muy cerca: ese débil sujeto que piensa y resiste está trágicamente moldeado con el mismo material de aquello a que se opone. De la razón que se constituye sobre la exclusión (Historia de la locura) a su estoicismo tardío, pasando por el plúmbeo estructuralismo de Las palabras y las Cosas, y el irritado escalpelo de Vigilar y Castigar, una misma lección, sintetizada con envidiable belleza por R. D. Laing: «Permanece de lleno en el idioma de la cordura, mientras socava las presuposiciones de sus propios cimientos». Macey no renuncia a criticar, desde discutibles presupuestos, algunos aspectos del compromiso político de un Foucault, eficazmente contextualizado por el autor, en la tormentosa trama del gauchisme francés. La crisis de éste se consuma con el advenimiento de los nouveaux philosophes. Foucault, que en más de un aspecto estuvo comprometido con sus tesis fundacionales, no dejó que la histeria antimarxista le arrastrase a convertirse en «filósofo funcionario del sistema democrático» (Ewald). Y es que la trayectoria política de este estoico libertino y activista no resulta menos rescatable que su apabullante trabajo intelectual. En la vida privada de este antihumanista, que combatió sin descanso el sufrimiento evitable, entra Macey con muchas menos precauciones que Eribon. El lector no puede evitar escuchar las resonancias de su singladura afectiva en la postrera admiración con que Foucault rescata la relación de dependencia griega entre maestro y discípulo. Relación orientada a convertir la dominación en interacción simétrica soportada en una amistad franca. Sólo por ayudar a intuir el espacio vital que acompañó a sus últimas reflexiones éticas, merece la pena acercarse al libro de Macey, que sin embargo no resulta nada notable en la reconstrucción teórica de autor (con la excepción quizá, de su capítulo sobre la experiencia de la literatura como transgresión, en el proceso de formación del pensar foucaultiano). «Las ideas no gobiernan el mundo. Pero precisamente porque el mundo tiene ideas (...) no es dirigido con pasividad por sus gobernantes o por quienes quieren enseñarles lo que deben de pensar de una vez por todas». Palabras justas de un pensador que sigue siendo imprescindible para aquello que el inolvidable Marcuse señaló como tarea apremiante: la construcción de una subjetividad rebelde.
نظرات کاربران
کتاب های تصادفی
