Language: The Cultural Tool

یک مطالعه جسورانه و تحریک آمیز که زبان را نه به عنوان یک جزء ذاتی مغز - همانطور که اکثر زبان شناسان انجام می دهند - بلکه به عنوان یک ابزار ضروری منحصر به فرد برای هر فرهنگ در سراسر جهان معرفی می کند.
 
سالها، عقیده غالب در بین دانشگاهیان این بوده است که زبان در ژن های ما نهفته است و به عنوان بخشی ذاتی و غریزی ما وجود دارد. اما دانیل اورت، زبان شناس، استدلال می کند که زبان نیز مانند سایر ابزارها توسط انسان ها اختراع شده است و می توان آن را دوباره اختراع کرد یا از دست داد. او نشان می‌دهد که چگونه تکامل شکل‌های مختلف زبان – یعنی دستور زبان متفاوت – نشان می‌دهد که چگونه زبان تحت تأثیر جوامع و تجربیات انسانی قرار می‌گیرد و چگونه تنوع بسیار زیاد آنها را بیان می‌کند.
 
برای مثال، پیراهن آمازونی کلمات را به گونه‌ای کنار هم قرار می‌دهد که درک دیرینه ما از نحوه عملکرد زبان را نقض می‌کند، و دستور زبان پیراها ایده‌های پیچیده را بسیار متفاوت از گرامر انگلیسی بیان می‌کند. اورت با تکیه بر زبان واری برزیل توضیح می‌دهد که گویشوران همه زبان‌ها، در ساختن داستان‌هایشان، چیزهایی را که همه اعضای فرهنگ درک می‌کنند حذف می‌کنند. علاوه بر این، اورت در مورد اینکه چگونه برخی از فرهنگ‌ها می‌توانند بدون کلمات برای اعداد یا شمارش، بدون افعال برای «گفتن» یا «دادن» به کار برسند، توضیح می‌دهد که چگونه ماهیت آنچه در یک زبان مهم است از نظر فرهنگی تعیین می‌شود.
 < اورت با ترکیب انسان‌شناسی، نخستی‌شناسی، علوم کامپیوتر، فلسفه، زبان‌شناسی، روان‌شناسی و تحقیقات پیشگامانه و ماجراجویانه خود با پیراهای آمازونی، و با استفاده از بینش‌های بسیاری از زبان‌ها و فرهنگ‌های مختلف، روشنگری بی‌سابقه‌ای از این جامعه به ما می‌دهد. ماهیت تعریف شده زبان با انجام این کار، او همچنین به ما درک جدیدی از اینکه چگونه فکر می کنیم و چه کسی هستیم به ما می دهد.

A bold and provocative study that presents language not as an innate component of the brain—as most linguists do—but as an essential tool unique to each culture worldwide.
 
For years, the prevailing opinion among academics has been that language is embedded in our genes, existing as an innate and instinctual part of us. But linguist Daniel Everett argues that, like other tools, language was invented by humans and can be reinvented or lost. He shows how the evolution of different language forms—that is, different grammar—reflects how language is influenced by human societies and experiences, and how it expresses their great variety.
 
For example, the Amazonian Pirahã put words together in ways that violate our long-held under-standing of how language works, and Pirahã grammar expresses complex ideas very differently than English grammar does. Drawing on the Wari’ language of Brazil, Everett explains that speakers of all languages, in constructing their stories, omit things that all members of the culture understand. In addition, Everett discusses how some cultures can get by without words for numbers or counting, without verbs for “to say” or “to give,” illustrating how the very nature of what’s important in a language is culturally determined.
 
Combining anthropology, primatology, computer science, philosophy, linguistics, psychology, and his own pioneering—and adventurous—research with the Amazonian Pirahã, and using insights from many different languages and cultures, Everett gives us an unprecedented elucidation of this society-defined nature of language. In doing so, he also gives us a new understanding of how we think and who we are.