دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش:
نویسندگان: David Georgi
سری:
ناشر: New York University
سال نشر: 2008
تعداد صفحات: 407
زبان: English
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 2 مگابایت
کلمات کلیدی مربوط به کتاب زبان قابل مشاهده: اختراع زبان فرانسه در انگلستان پس از فتح نورمن [پایان نامه دکترا]: زبان، ادبیات و زبانشناسی، آنگلو نورمن، فرانسوی، نامهای زبان، انگلیسی باستان، فرانسوی قدیم، قرن دوازدهم، زبان بومی
در صورت تبدیل فایل کتاب Language made visible: The invention of French in England after the Norman Conquest [PhD thesis] به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب زبان قابل مشاهده: اختراع زبان فرانسه در انگلستان پس از فتح نورمن [پایان نامه دکترا] نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
اکنون می دانیم که ادبیات فرانسه از انگلستان آغاز شد نه در فرانسه. تغییر زبان فرانسوی قدیم از زبان شفاهی عامیانه به زبان ادبیات نوشتاری شاید مهمترین نتیجه برخورد زبانها و فرهنگها در انگلستان پس از فتح نورمن باشد. این مقاله سعی دارد با ردیابی و تجزیه و تحلیل تغییرات در نحوه صحبت و تصور نورمن ها از زبان بومی خود به درک ما از این رویداد بیفزاید. در عین حال، این مطالعه موردی قرون وسطایی تفاوت های اساسی بین ایده های قرون وسطایی و مدرن در مورد رابطه مثلثی زبان، ملت و دولت را آشکار می کند. مردانی که در سال 1066 از قایق های خود پیاده شدند، نورمن هایی بودند که به زبان رومی صحبت می کردند. دو نسل بعد، زمانی که مردان و زنان نورمن در انگلستان پیشگامان ادبیات بومی رمانس شدند، این فرانسویها بودند که زبان خود را فرانسیس نامیدند. خود زبان تغییر محسوسی نکرده بود، اما ساختار فرازبانی آنها تغییر کرده بود. رمانز پشت در قاره به عنوان یک لاتین گسترده و نه چندان لاتین شناخته می شد که در همه جا صحبت می شد و با هیچ گروه خاصی مرتبط نبود. انگلو-نورمن ها زبان فرانسه را به عنوان زبانی متمایز و متناسب با کشور خود می دانستند. دو پیشفرض روششناختی این مطالعه را متحرک میسازد: تعهد به توضیح تغییرات فرازبانی بر اساس شواهد متنی به جای مفاهیم مبهم مانند «تغییر دیدگاه» یا «تأثیر انگلیسی». و به رسمیت شناختن این گفتمان قرون وسطایی در مورد زبان و هویت - حتی اصطلاحاتی که ما تصور می کنیم معانی آنها واضح است، مانند romanz، franceis و فرانسه - اگر می خواهیم از تحمیل فرضیات نابهنگام اجتناب کنیم، باید در طول زمان به دقت ترجمه شود. یک رویکرد تطبیقی، با بررسی شواهد انگلیسی قدیم در کنار لاتین و فرانسوی، نشان میدهد که تغییر نورمنها در نحوه تعریف خود و زبانشان مستلزم ترجمه مستقیم مفاهیم انگلیسی و کلمات انگلیسی است. زبان فرانسه - نه فقط نوشتن آن، بلکه خود آگاهی از آن به عنوان یک زبان - با تماس و درگیری شکل گرفت، نه در هیچ مرکز یا پایتختی، بلکه در خارج از مرزها، جایی که رویارویی با دیگری منجر به تعریف از خود می شود. و اختراع
French literature, we now know, began in England not in France. The transformation of Old French from an oral vernacular to a language of written literature was perhaps the most momentous result of the collision of languages and cultures in England after the Norman Conquest. This paper seeks to add to our understanding of the event by tracing and analyzing changes in the way the Normans talked about, and conceived of, their vernacular tongue. At the same time, this medieval case study exposes crucial differences between medieval and modern ideas about the triangular relationship of language, nation, and state. The men who stepped off their boats in 1066 were Normans who spoke romanz; two generations later, when Norman men and women in England became the pioneers of Romance vernacular literature, it was as franceis who called their language franceis. The language itself had not changed appreciably, but their metalinguistic construct had. Back on the Continent romanz had been understood as a sprawling not-quite-Latin, spoken everywhere and associated with no particular group. The Anglo-Normans conceived of franceis as a distinct language, proper to their natio. Two methodological premises animate this study: dedication to explaining metalinguistic changes on the basis of textual evidence rather than vague notions such as 'changing perspective' or 'English influence'; and recognition that medieval discourse on language and identity—even terms whose meanings we presume to be obvious, such as romanz, franceis and France—must be translated astutely across time if we are to avoid imposing anachronistic assumptions. A comparative approach, examining Old English evidence alongside Latin and French, reveals that the Normans' shift in the way they defined themselves and their language involved directly translating English concepts and English words. The French language—not just the writing of it, but the very awareness of it as a language —was formed by contact and conflict, not in any center or capitol but out on the border, where confrontation with the Other leads to self-definition and invention.