Language and the Phenomenological Reductions of Edmund Husserl

در حین خواندن تأملات دکارتی HusserI بود که موضوع جلد حاضر برای اولین بار به ذهنم خطور کرد. و به نوعی من تفسیری تا حدی اریب بر تأملات حسینی ارائه می‌دهم - \"مورب\" زیرا توضیح منظمی از کل متن نیست. با این وجود، در درجه اول به وظیفه مدیتیشن ها مربوط می شود. در آنجاست که ضدیت بین زبان طبیعی و تلاش هوسر برای یقین آشکار می شود. (متن های دیگری تا آنجا ذکر می شوند که این اثر مرکزی را روشن می کنند یا این واقعیت را نشان می دهند که HusserI به طور قابل توجهی موضع خود را در مورد مسئله تغییر نداده است.) هدف من در اینجا این است که تمرکز را بیشتر کنم و نشان دهم که آگاهی درون کاهش های پدیدارشناختی است. در اصل استفاده از زبان با کار با بینش ویتگنشتاینی در مورد «زبان‌های خصوصی»، تلاش می‌کنم نشان دهم که یک آگاهی زبان‌محور نمی‌تواند به‌طور مؤثر خود را از بافت اجتماعی خود جدا کند و بنابراین قادر به انجام کاهش‌های پدیدارشناختی رادیکال نیست. بنابراین، یکنواختی هرگز یک مشکل واقعی نیست، اما حذف همه تعهدات وجودی یک امکان واقعی نیست. در نهایت، نتیجه می‌گیرم که استفاده از زبان، تمایز بین ذات و هستی، امر متعالی و متعالی، ایده‌آل و واقعی‌سازی روش پدیدار منطقی را که قادر به ارائه پایه‌های آپدیتیکی نیست که تمام متافیزیک و علم بر آن‌ها بازسازی خواهند شد، پل می‌کند. /p>

It was while reading HusserI's Cartesian Meditations that the subject of the present volume first occurred to me. And in a way I am offering a somewhat oblique commentary on HusserI's Meditations - "oblique" because it is not a systematic elucidation of the entire text. Nonetheless, it is primarily with the task of the Meditations that I am concerned. It is there that the antipathy between natural ~anguage and HusserI's quest for certainty come clearIy into focus. (Other texts are cited insofar as they shed light on this central work or illustrate the fact that HusserI did not significantly alter his position on the problem. ) My purpose here is to further sharpen that focus, showing that the consciousness within the phenomenological reductions is essentially language­ using. Working with the Wittgensteinian insight regarding "pri­ vate languages," I attempt to show that a language-using con­ sciousness cannot effectively divorce itself from its social context and is unable, therefore, to perform the radical phenomenological reductions. Solipsism, then, is never a genuine problem, but nei­ ther is the elimination of all existential commitments a genuine possibility. Finally, I conclude that language-use bridges the distinction between essence and existence, the transcendental and the transcendent, the ideal and the real-making the phenomeno­ logical method incapable of providing the apodictic foundations on which all metaphysics and science will be rebuilt.