Landscape of Hope and Despair: Palestinian Refugee Camps

نزدیک به نیمی از هشت میلیون فلسطینی جهان، پناهندگان ثبت نام شده هستند که با تقسیم و تبعید مواجه شده اند. چشم انداز امید و ناامیدی این تجربه پناهندگی در لبنان را از طریق شیوه های فضایی و هویت، در پس زمینه خشونت طولانی بررسی می کند. جولی پیت با تمرکز بر چگونگی پدید آمدن هویت متمایز فلسطینی از پنجاه سال سابقه پناهندگی و آگاهی از آن، چگونگی برخورد فلسطینیان با تجربه خود به عنوان پناهنده را بررسی می کند. تمرکز بررسی قوم‌نگاری بر تجربه‌ای خاص به نویسنده این امکان را می‌دهد تا بر ویژگی متقابل سازنده مکان و هویت فرهنگی روشن کند.

کمپ‌های آوارگان فلسطینی مکان‌های متناقضی هستند: مکان‌های ناامیدی تلخ، اما همچنین امید و خلاقیت. . در این فضاهای تنگ، پناهندگان دنیاهای جدیدی از معنا و چشم‌اندازهای ممکن در سیاست را ساخته‌اند. در این روند، وضعیت نامناسب تاریخی آنها نقطه عزیمتی برای کنش اجتماعی بود و بنابراین به طور اساسی دگرگون شد. با شروع فاجعه سال 1948، چشم انداز امید و ناامیدی دیالکتیک مکان و هویت فرهنگی را از یأس اولیه دهه 1950 و اوایل دهه 1960 تا روزهای پرتلاطم مقاومت و خشونت لبنانی ها دنبال می کند. جنگ داخلی و پیامدهای آن مهم‌تر از همه، این مطالعه فضا، مکان و هویت را برای ساختن جایگزینی برای روایت‌های ملی دریافت‌شده از جامعه و تاریخ فلسطین فرا می‌خواند.

داستان‌های تکان‌دهنده‌ای که در اینجا بیان می‌شوند تصویر بزرگ‌تری از این پناهندگان به‌عنوان مردمی در حال مبارزه را تشکیل می‌دهند. تا حس مکان و هویت خود را بازسازی کنند و با استفاده از فرهنگ و حافظه به محیط اطراف خود معنا ببخشند.

Nearly half of the world's eight million Palestinians are registered refugees, having faced partition and exile. Landscape of Hope and Despair examines this refugee experience in Lebanon through the medium of spatial practices and identity, set against the backdrop of prolonged violence. Julie Peteet explores how Palestinians have dealt with their experience as refugees by focusing attention on how a distinctive Palestinian identity has emerged from and been informed by fifty years of refugee history. Concentrating ethnographic scrutiny on a site-specific experience allows the author to shed light on the mutually constitutive character of place and cultural identification.

Palestinian refugee camps are contradictory places: sites of grim despair but also of hope and creativity. Within these cramped spaces, refugees have crafted new worlds of meaning and visions of the possible in politics. In the process, their historical predicament was a point of departure for social action and thus became radically transformed. Beginning with the calamity of 1948, Landscape of Hope and Despair traces the dialectic of place and cultural identification through the initial despair of the 1950s and early 1960s to the tumultuous days of the resistance and the violence of the Lebanese civil war and its aftermath. Most significantly, this study invokes space, place, and identity to construct an alternative to the received national narratives of Palestinian society and history.

The moving stories told here form a larger picture of these refugees as a people struggling to recreate their sense of place and identity and add meaning to their surroundings through the use of culture and memory.