La Puissance de L’intelligible: La théorie plotinienne des Formes au miroir de l’héritage médioplatonicien

این کتاب تاریخچه ای از تفسیر ماهیت اشکال قابل فهم از آنتیوخوس تا فلوطین را ارائه می دهد. این امر اهمیت امتناع افلاطونی از تصنع گرایی مدیوافلاطونی را برجسته می کند که اشکال را افکار خدا می داند و علیت آنها را تابع علیت دمیورژ، سازنده جهان می کند. افلوطین با در نظر گرفتن صورت ها به عنوان واقعیت های زنده و عقلی، معنای علیت پارادایمی معقول را بر هم می زند. او مفاهیم الهیات ارسطویی را در نظر می گیرد، آنها را منحرف می کند و در خدمت نظریه علیت معقولات قرار می دهد که به ایرادات استاگیر در برابر فرضیه صورت ها پاسخ می دهد. بر اساس هویت عقل و معقول، نشان می دهد که دقیقاً با باقی ماندن در خود است که صورت ها نیروی زایشی را اعمال می کنند و معقول را تولید می کنند.

L'ouvrage propose une histoire de l’interprétation de la nature des Formes intelligibles d’Antiochus à Plotin. Il met en lumière l’importance du refus plotinien de l’artificialisme médioplatonicien qui considère les Formes comme des pensées du dieu et subordonne leur causalité à celle du démiurge, fabricant du monde. En considérant les Formes comme des réalités vivantes et intellectives, Plotin bouleverse le sens de la causalité paradigmatique de l’intelligible. Il reprend les concepts de la théologie aristotélicienne, les détourne et les met au service d’une théorie de la causalité des intelligibles qui répond aux objections du Stagirite contre l’hypothèse des Formes. S’appuyant sur l’identité de l’intellect et des intelligibles, il montre que c’est précisément en restant en elles-mêmes que les Formes exercent une puissance générative, productrice du sensible.