دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش:
نویسندگان: Pauline Dorio
سری:
ناشر: Université Sorbonne Nouvelle Paris 3
سال نشر: 2017
تعداد صفحات: 556
زبان: French
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 5 مگابایت
کلمات کلیدی مربوط به کتاب «قلم در غیاب». آشنایی با رساله در منظوم در مجموعه های شعر چاپی (1527-1555): نامه، شعر، نامه نویسی، ادبیات مدرن اولیه، مجموعه شعر، دیسپوزیتیو، سرمو، بلاغت، کلمان مارو
در صورت تبدیل فایل کتاب « La plume en l’absence ». Le devenir familier de l’épître en vers dans les recueils imprimés de poésie (1527-1555) به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب «قلم در غیاب». آشنایی با رساله در منظوم در مجموعه های شعر چاپی (1527-1555) نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
این پایاننامه نشان میدهد که چگونه، بین سالهای 1527 و 1555، استقرار رساله منظوم فرانسوی بهعنوان یک ژانر شاعرانه به طور متناقضی از طریق کاهش جایگاه آن اتفاق افتاد، از قهرمان معتبر اویدی تا نوع آشنای «کم» مورد انتقاد دو بلی در کتاب خود. Defence et Illustration de la langue Françoise (1549). این استدلال میکند که مجموعههای چاپی از نوع ماروتیک، که بر اساس ادعای یک چهره قدرتمند ساخته شدهاند، نقش بزرگی در این دگرگونی ایفا کردند، زیرا ثابت کردند که یک رسانه حمایتی تعیینشده برای «شخصیسازی» رساله هستند. بخش اول این پایان نامه از منظری دیاکرونیک به تحلیل تأثیر متقابل بین استقرار شاعرانه این ژانر و گلچین کردن آن می پردازد: این امر منجر به جدا شدن دوره اولی شد که در آن شاعران این ژانر را از طریق رسانه نوظهور رکوئل داوتور کاوش کردند. (1532-1527)، دوره دوم که رساله آشنای چاپ شده را تقدیس می کرد (1532-1549) و دوره سوم که طی آن نویسندگان نامه ها ژانر را برای به چالش کشیدن دو بلی (1549-1555) بازتعریف کردند. بخش بعدی به بررسی شیوهای که مجموعههای معرفتی چاپی تصویری خاص از این ژانر را منعکس میکنند، میپردازد که با برجسته کردن جایگاه متواضع خود، خود را نشان میدهد، خواه این به معنای پنهان کردن پسزمینه هوراتی خود، تأکید بر موقعیت اجتماعی فروتنانه شاعر باشد یا بهکارگیری ظرافتی که حول محور آن میچرخد. حاشیه نشینی در نهایت، بخش سوم به تجزیه و تحلیل مجموعههای معرفتی نمادین میپردازد و استدلال میکند که ترتیبی که از طریق آن نامهها نمایش داده میشوند، دریافت خوانندگان از این ژانر را جهتدهنده میکند و همچنین بیانگر تکینگی شعرهای معرفتی است که توسط نویسندگان ما شرح داده شده است.
This dissertation offers to uncover how, between 1527 and 1555, the establishment of the French verse epistle as a poetic genre paradoxically happened through a diminishing of its status, from the prestigious Ovidian héroïde to the “low” familiar type criticized by Du Bellay in his Deffence et Illustration de la langue Françoise (1549). It argues that the marotique-type printed collections, which are built around the assertion of a strong auctorial figure, played a great part in this transformation, as they proved to be a designated supporting medium for the “personalization” of the epistle. The first part of this thesis analyzes from a diachronic perspective the interplay between the poetic establishment of the genre and its anthologization: this led to the singling out of a first period in which poets explored the genre through the debuting medium of the recueil d’auteur (1527-1532), a second period that consecrated the printed familiar epistle (1532-1549) and a third period during which epistles’ authors redefined the genre in order to challenge Du Bellay (1549-1555). The next part investigates the way printed epistolary collections reflect a specific image of the genre, which asserts itself by highlighting its own modest status, whether this means hiding its Horatian background, emphasizing the humble social status of the poet or elaborating a decorum that revolves around marginality. Finally, a third part analyzes the dispositio of several emblematic epistolary collections, arguing that the order through which the epistles were displayed was orientating the readers’ reception of the genre as well as expressing the singularity of the epistolary poetics elaborated by our authors.