دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
دسته بندی: آموزشی ویرایش: نویسندگان: Gilles Deleuze سری: Comunicacion ISBN (شابک) : 8475094147, 9788475094144 ناشر: Paidós سال نشر: 1986 تعداد صفحات: 392 زبان: Spanish فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) حجم فایل: 12 مگابایت
در صورت تبدیل فایل کتاب La Imagen-tiempo: Estudios sobre cine 2 به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب The Image-Time: Film Studies 2 نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
تصویر زمان چگونه به وجود می آید؟ تحت حمایت سینما، بدون شک، پس از جنگ، زمانی که احساسات حسی-حرکتی جای خود را به موقعیت های نوری و صوتی ناب (نئورئالیسم) می دهند. اما، اگرچه در اشکال بسیار متفاوت (اوزو، مانکیویچ، و حتی کمدی موزیکال)، تغییر برای مدت طولانی آماده شده بود. تصویر زمان حرکت-تصویر را سرکوب نمی کند، بلکه رابطه تبعیت را وارونه می کند. زمان دیگر عدد یا معیار حرکت نیست، یعنی یک نمایش غیرمستقیم، و حرکت اکنون تنها پیامد ارائه مستقیم زمان است: به همین دلیل، یک حرکت کاذب است، چیزی شبیه به هم پیوندی کاذب. اسپلایس کاذب مصداق «برش غیر منطقی» است. و در حالی که سینمای حرکت پیوندهای تصاویر را با برشهای عقلانی انجام میدهد، سینمای زمان با برشهای غیرمنطقی (بهویژه بین تصویر صوتی و تصویر بصری) دوباره پیوند میزند. این اشتباه است که بگوییم تصویر سینمایی لزوماً در زمان حال است. تصویر زمان مستقیم در زمان حال نیست، همانطور که حافظه نیست. بلکه با توالی تجربی و همچنین حافظه روانشناختی میشکند و تا یک نظم یا یک سری زمان بالا میرود (ولز، رنس، گدار،...). این نشانه های زمانی از نشانه های فکری و نشانه های کلمه جدایی ناپذیرند. اما اندیشه در سینما چگونه مطرح می شود؟ لغت های ویژه سینمایی چیست؟
¿Cómo surge la imagen-tiempo? Al amparo del cine, sin duda, después de la guerra, cuando las sensaciones sensoriomotrices dan paso a situaciones ópticas y sonoras puras (neorrealismo). Pero, aunque bajo formas muy diversas (Ozu, Mankiewicz, e incluso la comedia musical), hacía tiempo que se estaba preparando el cambio. La imagen-tiempo no suprime a la imagen-movimiento, sino que invierte la relación de subordinación. El tiempo deja de ser el número o la medida del movimiento, es decir una representación indirecta, y el movimiento no es ahora sino la consecuencia de una presentación directa del tiempo: por eso mismo es un falso movimiento, algo así como un falso empalme. El falso empalme es un ejemplo de "corte irracional". Y, mientras que el cine del movimiento efectúa encadenamientos de imágenes por cortes racionales, el cine del tiempo procede a reencadenamientos sobre corte irracional (especialmente entre la imagen sonora y la imagen visual). Es un error decir que la imagen cinematográfica está forzosamente en presente. La imagen-tiempo directa no está en presente, como tampoco es recuerdo. Más bien rompe con la sucesión empírica tanto como con la memoria psicológica, y se eleva a un orden o a una serie del tiempo (Welles, Resnais, Godard,...). Estos signos de tiempo son inseparables de signos de pensamiento y de signos de palabra. Pero ¿cómo se presenta el pensamiento en el cine? ¿Cuáles son los actos de palabra específicamente cinematográficos?