دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
دانلود کتاب La filosofía del siglo XIX
دانلود کتاب فلسفه قرن 19
مشخصات کتاب
La filosofía del siglo XIX
ویرایش:
نویسندگان: Villacañas Jose Luis (ed)
سری: Enciclopedia Iberoamericana de Filosofía 23
ISBN (شابک) : 9788481644739
ناشر: Trotta
سال نشر: 2001
تعداد صفحات: 434
زبان: Spanish
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 20 مگابایت
قیمت کتاب (تومان) : 52,000
در صورت تبدیل فایل کتاب La filosofía del siglo XIX به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب فلسفه قرن 19 نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
توضیحاتی در مورد کتاب فلسفه قرن 19
در مورد قرن 19 که هایدگر در یکی از آثار «مسیرهای گمشده» گفته است که همه چیز باید مطالعه شود، ما حتی در مورد مدت زمان مناسب آن تردید داریم. توماس مان در اواخر عمرش، پس از جنگ جهانی دوم، همچنان اعتراف می‌کرد که مردی قرن نوزدهم است، در حالی که دیگرانی که مانند اورتگا، علیرغم برنامه‌های بهبود چندگانه‌شان، همیشه آرزو داشتند معاصر باشند، هرگز آن را رها نکردند. . این عقیده فزاینده وجود دارد که قرن چند سال پیش به پایان رسید، زمانی که برلینی‌های خشمگین آخرین مرزی را که اروپایی‌ها را از هم جدا می‌کرد، خراب کردند، تنها ساختار دوگانگی که از کارخانه دوگانگی‌هایی که قرن نوزدهم ساخته بود، باقی ماند. اما اگر با مدت زمان مناسب آن مشکل داشته باشیم، می‌توانیم این را در مورد هر چیز دیگر یعنی معنا، ساختار، نظم و شایستگی‌ها فرض کنیم؟ ما بیشتر از شک داریم اگر قرن هفدهم تغییر شکل کاریزماتیک دولت را به عنوان مؤسسه صلح، اداره و قانون، و همچنین بلوغ محکم علم فیزیکی-ریاضی که توسط متافیزیک به موقع پشتیبانی می شود، در نظر می گرفت. اگر قرن هجدهم مسئول ظهور عقل اخلاقی در راهپیمایی جهانی-تاریخی است، که به طور مستقل بر بال های انتقاد رادیکال پرواز می کند، همراه با تبدیل جمهوری نامه ها به عمومی خودمختار و مسئول؛ اگر همه اینها چنین است، برای قرن نوزدهم برچسب روشنی نداریم. این قرن مانند ماشین بافندگی پنه لوپه است. این کار را انجام می دهد و راه خود را خنثی می کند و تأیید می کند که داستان را می توان به طرق مختلف خواند. نام بورکهارت در اینجا قابل استناد است. پس شاید بتوانیم گمان کنیم که حس بدبینانه انحطاط او ناشی از فقدان نظم درونی در دوره تاریخی قرن نوزدهم است. عاقلتر از دیگران این واقعیت را مذموم می دانست. او هرگز در افق اروپا جوانه ای از نظم را که در عین حال نوید بزرگی بود، شناسایی نکرد. همراه با او، با یک تداعی اجتناب ناپذیر، نام توکویل به ذهن متبادر می شود، که تقریباً در مورد عدم امکان تعالی تحصیلی در قرن پس از انقلاب فرانسه، همین فکر را می کرد. این فیلسوفانی که به نظر می‌رسد از همدردی چندانی برخوردار نیستند، کسانی هستند که می‌توانند نقطه مقابل پیشنهاد نیچه را به ما بدهند.
توضیحاتی درمورد کتاب به خارجی
Acerca del siglo XIX, del que Heidegger dijo en uno de los trabajos de «Sendas perdidas» que estaba todo por estudiar, tenemos dudas incluso de la duración que le fue propia. Thomas Mann, hacia el final de su vida, ya acabada la Segunda Guerra Mundial, seguía confesando que él era un hombre del siglo XIX, mientras otros que, como Ortega, siempre aspiraron a ser contemporáneos a pesar de sus múltiples programas de superación, nunca lo abandonaron. Cada vez más se extiende la opinión de que el siglo acabó hace unos años, cuando los irritados berlineses arruinaron la última frontera que separaba a los europeos, la única estructura de dualidad que permanecía en pie de aquella fábrica de dualidades que construyó el siglo XIX. Pero si tenemos problemas con la duración que le es propia a éste, podemos suponer que acerca de todo lo demás ?sentido, estructura, orden y méritos? tenemos algo más que dudas. Si el siglo XVII contempló la transfiguración carismática del Estado como instituto de paz, de administración y de derecho, así como la firme maduración de la ciencia físico-matemática sostenida por una oportuna metafísica; si al siglo XVIII le compete en la marcha histórico-mundial la emergencia de la razón moral, que vuela soberana en las alas de la crítica radical, junto con la transformación de la república de las letras en el público autónomo y responsable; si todo esto es así, para el siglo XIX no tenemos una etiqueta clara. Este siglo es como el telar de Penélope. Hace y deshace su camino, confirmando que la historia se puede leer de muchas maneras. El nombre de Burckhardt podía ser invocado aquí. Entonces quizás podríamos sospechar que su sentido pesimista de la decadencia brotaba de la falta de orden interno al propio tiempo histórico del siglo XIX. Más sabio que otros, consideraba este hecho como una condena. Jamás identificó en el horizonte de Europa un germen de orden que fuese al mismo tiempo promesa de grandeza. Junto al suyo, por una asociación inevitable, nos viene a la memoria el nombre de Tocqueville, que pensaba casi lo mismo acerca de la imposibilidad de una excelencia formadora en el siglo que siguió a la Revolución francesa. Estos filósofos, que no gozan de muchas simpatías al parecer, son los que nos pueden dar el contrapunto apropiado de la oferta de Nietzsche.
