دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
دسته بندی: سیاست ویرایش: نویسندگان: Mauro Boarelli سری: Saggi 44 ISBN (شابک) : 8822905679, 9788822905673 ناشر: Quodlibet سال نشر: 2021 تعداد صفحات: 0 زبان: Italian فرمت فایل : EPUB (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) حجم فایل: 16 مگابایت
در صورت تبدیل فایل کتاب La fabbrica del passato. Autobiografie di militanti comunisti (1945-1956) به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب کارخانه گذشته. زندگینامه مبارزان کمونیست (1945-1956) نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
در دهه اول دوران پس از جنگ، حزب کمونیست ایتالیا مبارزان خود را مجبور کرد که زندگی نامه خود را به طور علنی روایت کنند و بنویسند. این عمل از اتحاد جماهیر شوروی وارد شده بود، اما ریشه های آن حتی از انقلاب اکتبر نیز قدیمی تر بود. چرا حزب چنین درخواستی از پایگاه خود کرد؟ چرا ستیزه جویان بدون قید و شرط (حداقل در ظاهر) به رویه ای پایبند بودند که باعث رنج و عذاب هم می شد؟ چه ارتباطی بین اجبار و میل به نوشتن وجود داشت؟ این کتاب در نظر دارد بر اساس بزرگترین مجموعه مستند موجود در ایتالیا که بیش از 1200 اتوبیوگرافی نوشته شده توسط کمونیست های بولونی را گردآوری می کند، به این سؤالات پاسخ دهد. این تحقیق چندین نکته مشاهداتی را در هم می آمیزد: رابطه بین عمل زندگی نامه ای و مذهب، بازتولید عدم تعادل در فرآیندهای سوادآموزی به عنوان پایه و اساس روابط قدرت در سازمان سیاسی، اهمیت خوانش مبارزان در ساخت داستان ها، و سرانجام شکاف ها. بین روایت و هنجاری که مدعی تنظیم آن بود.
Nel primo decennio del dopoguerra, il Partito comunista italiano obbligava i suoi militanti a narrare pubblicamente e a scrivere la propria autobiografia. Questa pratica era importata dall’Unione Sovietica, ma le sue radici erano ancora più antiche della Rivoluzione d’ottobre. Perché il partito rivolgeva alla propria base una simile richiesta? Perché i militanti aderivano senza riserve (almeno in apparenza) a una pratica che provocava anche sofferenza? Qual era l’intreccio tra la coazione e il desiderio di scrivere? Il libro intende rispondere a queste domande sulla base del più vasto fondo documentario esistente in Italia, che raccoglie oltre milleduecento autobiografie scritte da comunisti bolognesi. La ricerca intreccia molteplici punti di osservazione: il rapporto tra la pratica autobiografica e la religione, la riproduzione degli squilibri nei processi di alfabetizzazione come fondamento dei rapporti di potere all’interno dell’organizzazione politica, l’importanza delle letture dei militanti nella costruzione dei racconti, e infine gli scarti tra la narrazione e la norma che pretendeva di regolarla.