La casa de los lamentos

در 4 سپتامبر 2005، هنگام جشن گرفتن روز پدر، ماشینی که رابرت فارکوهارون، یک شیشه‌شوی با یک زندگی معمولی رانندگی می‌کرد، از جاده خارج شد و روی یک قایق با سه فرزندش غرق شد. . او توانست خود را به ساحل برساند و خود را نجات دهد. فرزندان ده، هفت و دو ساله او موفق نشدند.
روند قضایی تلاش کرد تا مشخص کند، همانطور که جامعه شوکه شده استرالیا معتقد بود، فارکوهارسون این کار را به عنوان انتقام از همسرش انجام داده است که
>به زودی از هم جدا شده بود یا خیر. پیش از این، یا اگر، همانطور که خود فارکهارسون از آن دفاع می کرد، همه چیز نتیجه یک تصادف غم انگیز بوده است که به دلیل غش کردن پشت فرمان رخ داده است.
این پرونده واقعی برای نویسنده هلن گارنر که هر روز به دادگاه عالی می رفت وسواس زیادی داشت تبدیل شد. ویکتوریا در تئاتری ملتهب دادگاه ها، رژه شاهدان و مشاهدات نویسنده، ما را به حقیقتی نزدیک می کند که اگرچه آن را در حد ضرورت به ما عرضه می کنند، اما در عین حال غیرقابل تحمل به نظر می رسد. آیا ممکن است که شر اینقدر معمولی، نزدیک، آنقدر خام باشد؟

«خانه سوگوار یک پیروزی برای یکی از بزرگترین نویسندگان استرالیا است» (گاردین).

«کار گارنر دائماً بر ارتباط بین نوشتن درباره زندگی و درک آن اصرار دارد» (نیویورکر).

El 4 de septiembre de 2005, cuando se celebraba el Día del Padre, el coche que conducía Robert Farquharon, un limpiador de cristales con una vida ordinaria, se salió de la carretera y se hundió en una balsa con sus tres hijos dentro. Él logró alcanzar la orilla y salvarse; sus hijos, de diez, siete y dos años, no lo consiguieron.
El proceso judicial trató de determinar si, como creía la conmocionada sociedad australiana, Farquharson lo
había hecho como venganza contra su mujer, de quien
se había separado poco antes, o si, como defendía el
propio Farquharson, todo había sido resultado de un trágico accidente, provocado por un desmayo al volante.
Este caso real se convirtió en una obsesión para la escritora Helen Garner, que acudió diariamente a la Corte Suprema de Victoria. En la inflamada teatralidad de los tribunales, el desfile de los testigos y las observaciones de la autora nos van aproximando hacia una verdad que, si bien se nos presenta como necesaria, al mismo tiempo se antoja insoportable. ¿Es posible que la maldad sea tan ordinaria, tan cercana, tan cruda?

«La casa de los lamentos es un triunfo para una de las mejores escritoras australianas» (The Guardian).

«La obra de Garner insiste constantemente en la conexión entre escribir sobre la vida y comprenderla» (The New Yorker).