L’ennemi principal - 1: Economie politique du patriarcat

"دشمن اصلی" کیست؟ برای فمینیست ماتریالیست یعنی کریستین دلفی، او نه با مرد – با حرف بزرگ – و نه به طور کلی با مردان یکی می‌داند. در واقع نه یک ذات است و نه یک گروه طبیعی: یک سیستم است. اما برای این نظریه‌پردازی که از مارکس الهام گرفته، اما در روحیه‌ای کامل از هترودوکسی، نظام سرمایه‌داری، نه، یا بهتر است بگوییم، نه عمدتاً. دشمن اصلی همان چیزی است که او آن را پدرسالاری نامیده است: یعنی یک سیستم خودمختار استثمار و سلطه. کریستین دلفی متعهد شد که نظریه، دقیقاً اقتصاد سیاسی پدرسالاری را تشکیل دهد. «دشمن اصلی» نیز عنوان مقاله کریستین دلفی است که در سال 1970، اولین سال نهضت آزادی زنان منتشر شد، آغاز انقلابی در تفکر فمینیستی بود. او ایده کاملاً جدید پدرسالاری را که در آن زمان به عنوان یک ساختار اجتماعی سلسله مراتبی و نابرابر تعریف می‌شد، معرفی کرد و از هرگونه توضیحی در مورد انقیاد زنان در قالب‌های ایده‌آلیستی - چه بر پایه‌های زیست‌شناختی، طبیعت‌گرایانه یا ذات‌گرایانه، و یا حتی بر اساس ایدئولوژی یا «گفتمان» خودداری کرد. ". اینکه این فمینیسم ماتریالیسم است به این معنی است که این اعمال اجتماعی مادی است که سلطه مردسالارانه بر زنان را توضیح می دهد. مایکل لووی می گوید: «جامعه شناسی انتقادی کریستین دلفی سوگیری آندرومرکزی جریان اصلی علوم اجتماعی را آشکار می کند و ادعای عینیت آن را به چالش می کشد.

Qui est l’«ennemi principal»? Pour la féministe matérialiste qu’est Christine Delphy, il ne s’identifie ni à l’Homme – avec une majuscule –, ni aux hommes en général. Ce n’est en effet ni une essence ni un groupe naturel: c’est un système. Or ce n’est pas non plus, ou plutôt pas principalement, pour cette théoricienne qui s’inspire de Marx mais dans un parfait esprit d’hétérodoxie, le système capitaliste. L’ennemi principal, c’est ce qu’elle a choisi d’appeler le patriarcat : à savoir un système autonome d’exploitation et de domination. Christine Delphy a entrepris d’en constituer la théorie, très exactement l’économie politique du patriarcat. «L’ennemi principal», c’est aussi le titre de l’article de Christine Delphy qui, publié en 1970, la première année du Mouvement de libération des femmes, marque le début d’une révolution dans la réflexion féministe. Elle introduisait l’idée alors totalement nouvelle du patriarcat défini comme structure sociale hiérarchique et inégalitaire, en refusant toute explication de la subordination des femmes en termes idéalistes – que ce soit sur des bases biologiques, naturalistes ou essentialistes, ou bien encore fondées sur l’idéologie ou le «discours». Que ce féminisme soit un matérialisme signifie que ce sont les pratiques sociales matérielles qui rendent compte de la domination patriarcale sur les femmes. «La sociologie critique de Christine Delphy dévoile le parti pris androcentrique de la science sociale dominante et met en question sa prétention à l’objectivité», Michael Löwy.