Körper, Maschine, Tod: Zur symbolischen Artikulation in Kunst und Jugendkultur des 20. Jahrhunderts

موضوع این مطالعه میان رشته ای در مورد پژوهش فرهنگ جوانان، آوانگارد هنری و فرهنگ جوانان در قرن بیستم است. مقايسه فرهنگ آوانگارد و فرهنگ جوانان از نظر تحريك زيبايي شناختي آنها و در سطحي عميق تر از تفسير، در مورد مشغله نمادين مشابه با غريزه، ناخودآگاه، بدن است. این فرض که بدن، ماشین و مرگ نقوش غالب در قرن بیستم هستند و اهمیت فرهنگی زیادی در دوران مدرن و پست مدرن دارند، باید مورد بررسی قرار گیرد. فرهنگ مدرن و پست مدرن و فلسفه موضوعی به عنوان مبنایی برای درک است. نقاط مرجع در آوانگارد جنبش های هنری قابل توجهی در نیمه اول قرن بیستم هستند: فوتوریست ها، دادائیست ها، سوررئالیست ها و لتتریست ها و موقعیت گرایان بعدی. حوزه دوم تحقیق فرهنگ جوانان پس از سال 1945 است. فرهنگ جوانان و آوانگارد هر دو از ابزارهای زیبایی شناختی در تحریک اجتماعی خود استفاده می کنند. برخلاف بیان آگاهانه ضدفرهنگی و تحریک آمیز، فرهنگ جوانان عمدتاً به صورت ناخودآگاه و نمادین صورت می گیرد. در زمینه فرهنگ جوانان، صحنه‌سازی فردیت خود فرد محور است، صحنه‌سازی در \"مرحله زندگی روزمره\" است که بدن را به عنوان نقطه مرجع دارد، همانطور که به طور نمونه در فرهنگ جوانان تکنو وجود دارد. به عنوان یک بدن پست مدرن، رقص و فرهنگ ماشین را می توان خواند.

Gegenstand dieser interdisziplinär ausgerichteten Studie zur Jugendkulturforschung ist die künstlerische Avantgarde und die Jugendkultur im 20. Jahrhundert. Es geht um eine Vergleichbarkeit von Avantgardekultur und Jugendkultur in Bezug auf deren ästhetische Provokation sowie auf einer tieferen Deutungsebene um die analoge symbolische Beschäftigung mit dem Triebhaften, dem Unbewussten, dem Leib. Es soll die Präsumtion, dass Körper, Maschine und Tod die bestimmenden Motive im 20. Jahrhundert darstellen und ihnen in der Moderne und Postmoderne eine große kulturelle Bedeutung zukommen, geprüft werden. Als Verständnisgrundlage dient hierbei die moderne und postmoderne Kultur- und Subjektphilosophie. Bezugspunkt in der Avantgarde sind signifikante künstlerische Bewegungen in der ersten Hälfte des 20. Jahrhunderts: die Futuristen, die Dadaisten, die Surrealisten und die späteren Lettristen und Situationisten. Der zweite Untersuchungsbereich stellt die Jugendkultur nach 1945 dar. Jugendkultur und Avantgarde nutzen beide in ihrer gesellschaftlichen Provokation ästhetische Mittel. Im Gegensatz zu einer bewussten gegenkulturellen, provokativen Artikulation findet die der Jugendkulturen mehrheitlich unbewußt und symbolisch statt. Im Bereich der Jugendkultur steht die Inszenierung der eigenen Individualität im Mittelpunkt, es geht um eine Inszenierung auf der "Bühne des Alltäglichen", die den Körper zum Bezugspunkt hat, wie es prototypisch an der Jugendkultur Techno als postmoderner Körper-, Tanz- und Maschinenkultur abgelesen werden kann.