Konstruktivismus: Medienethische Konsequenzen einer Theorie-Perspektive

​این مقاله ادعایی دوگانه دارد: از یک سو، قصد دارد به طور خلاصه و مختصر معرفت‌شناسی ساخت‌گرایی را معرفی کند که در رشته‌های مختلف (مطالعات رسانه و ارتباطات، جامعه‌شناسی، و غیره.). از سوی دیگر، باید نشان داد که چگونه گزاره‌های اصلی و مقدمات ساخت‌گرایی (رد ایده شناخت مطلق حقیقت، جهت‌گیری به سمت «ناظر» یا آگاه، پذیرش کثرت ساخت‌های واقعیت و غیره است. .) پیامدهایی برای بحث های اخلاقی رسانه ای دارد. روشن می‌شود که بینش‌های سازنده‌گرایی یک شک و تردید اساسی را القا می‌کند و اخلاق رادیکال مسئولیت را توجیه‌پذیر می‌سازد. طبق استدلالی که در اینجا ایجاد شده است، هرکس مسئول ساخت خود از واقعیت است.

​Dieser Essay stellt sich einem doppelten Anspruch: Zum einen soll – kurz und knapp – in die Erkenntnistheorie des Konstruktivismus eingeführt werden, die in den verschiedensten Disziplinen (Medien- und Kommunikationswissenschaft, Soziologie etc.) für Aufsehen gesorgt hat. Zum anderen gilt es zu zeigen, in welcher Weise die Kernaussagen und Prämissen des Konstruktivismus (Abschied von der Idee absoluter Wahrheitserkenntnis, Orientierung am „Beobachter“ bzw. dem Erkennenden, Akzeptanz der Pluralität von Wirklichkeitskonstruktionen etc.) für die medienethischen Debatten folgenreich sind. Deutlich wird, dass die konstruktivistischen Einsichten zu einer grundsätzlichen Skepsis inspirieren und eine radikale Verantwortungsethik begründbar machen. Jeder ist, so das hier entfaltete Argument, für seine Wirklichkeitskonstruktion verantwortlich.