Knowledge Creation in Community Development: Institutional Change in Southeast Asia and Japan

این کتاب به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه سازمان‌های عمومی و سازمان‌های غیرانتفاعی (NPO) می‌توانند در حل مسائل اجتماعی هم در کشورهای در حال توسعه و هم در کشورهای توسعه‌یافته مشارکتی، نوآورانه‌تر و مؤثرتر باشند. «نوآوری اجتماعی» به رهبری کارآفرینان اجتماعی و/یا شرکت‌های اجتماعی، در اواخر دهه 1990 ظهور کرد و در دهه 2000 گسترش یافت. همانطور که غرب با شکست های مدیریتی مواجه شد، تقاضا برای شرکت ها برای به عهده گرفتن مسئولیت اجتماعی بیشتر افزایش یافت. این کتاب بر اساس تحقیقات فشرده بر روی فرآیندهای نوآوری اجتماعی در سطح شهرداری و جامعه در اندونزی، فیلیپین، تایلند، ویتنام و ژاپن، عواملی را که مؤثرترین و کارآمدترین نوآوری‌های اجتماعی را تحت تأثیر قرار می‌دهند، تحلیل می‌کند.

This book explores how public organizations and not-for-profit organizations (NPO) can be more collaborative, innovative and effective in solving social issues in both developing and developed countries. “Social innovation,” led by social entrepreneurs and/or social enterprises, emerged in the late 1990s, and spread in 2000s. As the West faced management failures, demand increased for corporations to take on more social responsibility. Based on intensive research on social innovation processes at the municipal and the community level in Indonesia, Philippines, Thailand, Vietnam, and Japan, the book analyses the factors that affected the most effective and efficient social innovations.