Kino und Krise: Kultursoziologische Beiträge zur Krisenreflexion im Film

مقالات این جلد در مورد دیدگاه‌های اجتماعی و فرهنگی بازتاب اجتماعی در مورد بحران‌ها و رویدادهای انتقادی در رسانه فیلم داستانی می‌پرسند. وجه مشترک آنها این فرض است که بحران ها صرفاً در یک واقعیت پدیداری به طور واضح موجود ارائه نمی شوند، بلکه آنها همچنین صرفاً ساختارهای گفتمانی را بدون مادیت خود نشان نمی دهند. بحران ها نه تنها مشکلاتی را در مدیریت عملیاتی خود ایجاد می کنند، بلکه جوامع را با مشکلات مشاهده و بازنمایی مواجه می کنند. چه زمانی و توسط چه کسی بحران نامیده می شود؟ چه ایده‌ها، مفاهیم، ​​اصطلاحات، روایت‌ها یا تصاویری از بحران‌ها در جامعه می‌چرخند؟ چگونه بحران به عنوان یک موضوع دانش تشکیل می شود؟ با این پرسش‌ها، رویه‌ها و رویه‌های خاص در تعیین و بازنمایی بحران‌های اجتماعی در کانون تحلیل قرار می‌گیرند - و بنابراین آن رسانه‌های بازنمایی که بازتاب بحران در آنها بیان می‌شود. بر اساس فرض اولیه جلد حاضر، تبیین پتانسیل زیبایی‌شناختی-معرفت‌شناختی داستان‌های سینمایی فرصت ارزش افزوده خاصی را برای جامعه‌شناسی فیلمی با گرایش فرهنگی- جامعه‌شناختی فراهم می‌کند.

Die Beiträge des vorliegenden Bandes fragen nach den sozial- und kulturwissenschaftlichen Perspektiven einer gesellschaftlichen Reflexion von Krisen und krisenhaften Ereignissen im Medium des fiktionalen Films. Ihnen gemeinsam ist die Annahme, dass Krisen nicht einfach in einer unzweideutig vorliegenden phänomenalen Realität gegeben sind, sie jedoch auch nicht lediglich diskursive Konstruktionen ohne eine eigene Materialität darstellen. Krisen werfen nicht nur Probleme ihrer operativen Bearbeitung auf, sondern konfrontieren Gesellschaften auch mit einem Beobachtungs- und Darstellungsproblem. Was wird wann und vom wem als eine Krise bezeichnet? Welche Vorstellungen, Konzepte, Begriffe, Narrative oder Bilder von Krisen zirkulieren in der Gesellschaft? Wie wird die Krise als ein Wissensobjekt konstituiert? Mit diesen Fragen rücken die spezifischen Verfahren und Prozeduren in der Bezeichnung und Repräsentation von gesellschaftlichen Krisen in den Mittelpunkt der Analyse – und damit jene Repräsentationsmedien, in denen sich die Krisenreflexion ausdrückt. In der Explikation des ästhetisch-epistemologischen Potenzials filmischer Fiktionen liegt dann, so die Grundannahme des vorliegenden Bandes, die Chance auf den spezifischen Mehrwert für eine kultursoziologisch orientierte Filmsoziologie.