Kim Ki-duk

این مطالعه به بررسی فیلم‌های بحث‌برانگیز فیلم‌ساز مستقل کیم کی‌دوک، یکی از تحسین‌شده‌ترین مؤلفان کره‌ای در دنیای انگلیسی‌زبان می‌پردازد. فیلم‌های گرافیکی کیم که توسط قهرمان‌های ضعیف که فقط از طریق دردهای جسمی مشترک و خشونت شدید می‌توانند ارتباط برقرار کنند، توسط تماشاگران غربی به عنوان متعلق به سینمای «افراطی» شرق آسیای شرقی طبقه‌بندی شده‌اند و کیم به عنوان یک «روان‌شناس» لقب گرفته است. "زن ستیز" در کره جنوبی.

 

هی سونگ چونگ با تکیه بر منابع کره ای و انگلیسی زبان این سوء تفاهم ها را به چالش می کشد و آثار کیم را به عنوان یک روش درمانی بازیابی می کند. سینمای وحشیانه کینه نیچه (خشم و کینه سیاسی ناشی از انقیاد و ستم). چانگ استدلال می کند که قدرت سینمای کیم دقیقاً در توانایی آن در ضبط، کانال و انتقال احساسات خام قهرمانانی است که در طبقه پایین جامعه کره زندگی می کنند. او خوانش های تاریخی و پسااستعماری از قربانی شدن و خشونت را در سینمای کیم ارائه می دهد، که به موضوعات اجتماعی مرتبطی مانند تقسیم ملی در حیوانات وحشی و گارد ساحلی و اشغال نظامی ایالات متحده در می پردازد. i>آدرس ناشناخته. او همچنین به بررسی مضامین مذهبی و معنوی در جدیدترین آثار کیم می‌پردازد که احتمال آشتی و تعالی را نشان می‌دهد.

This study investigates the controversial motion pictures written and directed by the independent filmmaker Kim Ki-duk, one of the most acclaimed Korean auteurs in the English-speaking world. Propelled by underdog protagonists who can only communicate through shared corporeal pain and extreme violence, Kim's graphic films have been classified by Western audiences as belonging to sensationalist East Asian "extreme" cinema, and Kim has been labeled a "psychopath" and "misogynist" in South Korea.

 

Drawing upon both Korean-language and English-language sources, Hye Seung Chung challenges these misunderstandings, recuperating Kim's oeuvre as a therapeutic, yet brutal cinema of Nietzschean ressentiment (political anger and resentment deriving from subordination and oppression). Chung argues that the power of Kim's cinema lies precisely in its ability to capture, channel, and convey the raw emotions of protagonists who live on the bottom rungs of Korean society. She provides historical and postcolonial readings of victimization and violence in Kim's cinema, which tackles such socially relevant topics as national division in Wild Animals and The Coast Guard and U.S. military occupation in Address Unknown. She also explores the religious and spiritual themes in Kim's most recent works, which suggest possibilities of reconciliation and transcendence.