Keep It Fake: Inventing an Authentic Life

مستقیم از لگن شلیک کنید. دقیقا همون طور که هست تعریف کن. آن را واقعی نگه دارید.

ما این دستورات را دوست داریم، مخصوصاً در آمریکا، زیرا آنها به چیزی که ما می‌خواهیم باور کنیم جذاب است: اینکه یک خود واقعی وجود دارد که می‌توانیم به آن صادق باشیم. اما در حالی که ما تریکی دیک و اسلیک ویلی را مسخره می کنیم، در فیس بوک هویت اختراع می کنیم، هزاران هزینه برای جراحی های پلاستیک می پردازیم و اخباری را که به سادگی نظرات ما را تأیید می کند، تنظیم می کنیم. به هر حال، واقعیت می‌خورد و ناامید شدن، یک شکست است.

در کتاب جدید خود جعلی نگه دارید: ابداع یک زندگی معتبر، اریک جی. ویلسون این پدیده را بررسی می‌کند. او از علوم اعصاب، روانشناسی، جامعه شناسی، فلسفه، هنر، فیلم، ادبیات و زندگی خود استفاده می کند تا این امکان را کشف کند که چیزی به نام واقعیت تزلزل ناپذیر وجود ندارد. چه مغز چپ ما داده‌های خام سمت راست ما را به داستان‌های افسانه‌ای تبدیل کند یا آنقدر از قراردادهای جامعه اشباع شده‌ایم که همیشه فیلم‌نامه‌های پیش ساخته را اجرا می‌کنیم، نمی‌توانیم جعلی نباشیم.

اما آیا واقعا اینقدر بد است؟ ما عادت کرده ایم که به خاطر جعلی بودن مورد سرزنش قرار بگیریم، اما ویلسون سرزنش نمی کند - زیرا فکر می کند ما نیازی به سرزنش نداریم. توانایی ما برای بازسازی خودمان به افرادی که می‌خواهیم باشیم، یا دست‌کم خودمان را بازسازی کنیم تا شبیه افرادی شویم که می‌خواهیم باشیم، در واقع یک فرآیند جادویی است که می‌تواند به شیوه‌ی خود رهایی بخش باشد. چون اگر همه ما یک دسته جعلی هستیم، آیا نباید آن را بپذیریم؟ و اگر همه چیز واقعاً جعلی است، پس آیا جعلی واقعی نمی‌شود - واقعاً؟

در نثری پر جنب و جوش - صادقانه، تحریک‌آمیز، شوخ‌آمیز، گسترده (به احتمال زیاد بیل موری را به هم می‌زند. افلاطون را در نظر بگیرید)--جعلی نگه دارید به این سؤالات پاسخ می دهد، حقایقی را در مورد معنای انسان بودن آشکار می کند و به ما کمک می کند دروغگویی ضروری خود را به زندگی هنرمندانه تبدیل کنیم.

Shoot straight from the hip. Tell it like it is. Keep it real.

We love these commands, especially in America, because they appeal to what we want to believe: that there's an authentic self to which we can be true. But while we mock Tricky Dick and Slick Willie, we're inventing identities on Facebook, paying thousands for plastic surgeries, and tuning in to news that simply verifies our opinions. Reality bites, after all, and becoming disillusioned is a downer.

In his new book Keep It Fake: Inventing an Authentic Life, Eric G. Wilson investigates this phenomenon. He draws on neuroscience, psychology, sociology, philosophy, art, film, literature, and his own life to explore the possibility that there's no such thing as unwavering reality. Whether our left brains are shaping the raw data of our right into fabulous stories or we're so saturated by society's conventions that we're always acting out prefab scripts, we can't help but be phony.

But is that really so bad? We're used to being scolded for being fake, but Wilson doesn't scold--because he doesn't think we need to be reprimanded. Our ability to remake ourselves into the people we want to be, or at least remake ourselves to look like the people we want to be, is in fact a magical process that can be liberating in its own way. Because if we're all a bunch of fakes, shouldn't we embrace that? And if everything really is fake, then doesn't the fake become real--really?

In lively prose--honest, provocative, witty, wide-ranging (as likely to riff on Bill Murray as to contemplate Plato)--Keep It Fake answers these questions, uncovering bracing truths about what it means to be human and helping us turn our necessary lying into artful living.