دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش:
نویسندگان: Anna-Lena Körfer
سری: Beiträge zur Altertumskunde, 77
ISBN (شابک) : 9783110655711, 9783110655322
ناشر: Walter de Gruyter GmbH & Co KG
سال نشر: 2019
تعداد صفحات: 417
[418]
زبان: German
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 7 Mb
در صورت تبدیل فایل کتاب Kaiser Konstantin als Leser: Panegyrik, performance und Poetologie in den carmina Optatians به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب امپراطور کنستانتین به عنوان خواننده: پانژیریک، اجرا و شاعرانگی در کارمینا اپتاتیان نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
Panegyric احتمالاً شکلدهندهترین ژست گفتاری ادبیات عتیقه متاخر است و بر اساس شکاف ارتباطی بین laudator و laudandus است. به دلیل تنوع در نثر و شعر، هیچ اصطلاح عام متعارفی در پشت آن وجود ندارد، بلکه یک تکنیک ادبی است که در قالبهای متنی متعددی مانند نقوش، حماسه یا سخنرانی به کار میرفت. با اثر شاعر پوبلیوس اپتاتیانوس پورفیریوس، که احتمالاً بین سالهای 317 و 326 پس از میلاد سروده شده است، یک جهتگیری میانی از پانژیریهای قدیمی باستانی رخ میدهد. اشعار فیگور، شبکه و منظوم او، محیط کلاسیک مداحی را به یک تعامل پیچیده بین ستایشگر و لاوداندوس تبدیل می کند. از نظر اجرایی، شاعر به امپراتور کنستانتین کبیر اجازه می دهد تا به عنوان یک خواننده فردی و صمیمی کارمینای خود ظاهر شود. اپتاتیان بر خلاف پانژیرک های نثر معاصر، نقش همبازی ادبی را به امپراتور نسبت می دهد که به طور فعال در متن و ساخت معنای پانه ژیریکوس از طریق خواندن خود درگیر است. اشعار او شکاف ارتباطی کلاسیک بین ستایشگر و لاوداندوس را به مدلی منتقل می کند که در آن هر دو نمونه برای رساندن پیام وحشتناک کار می کنند.
Panegyrik ist der wohl prägendste Sprechgestus spätantiker Literatur und basiert auf einem Kommunikationsgefälle zwischen laudator und laudandus. Wegen seiner Vielgestaltigkeit in Prosa und Dichtung steht hinter ihm kein kanonischer Gattungsbegriff, sondern eine literarische Technik, die in zahlreichen Textformen wie Epigrammen, Epen oder Reden Anwendung fand. Mit dem Werk des Dichters Publilius Optatianus Porfyrius, vermutlich entstanden zwischen 317 und 326 n. Chr., vollzieht sich eine mediale Neuausrichtung spätantiker Panegyrik. Seine Figuren-, Gitter- und Versspielgedichte transformieren das klassische Setting einer Lobrede in ein komplexes Wechselspiel zwischen laudator und laudandus. Performativ lässt der Dichter Kaiser Konstantin den Großen als individuellen und intimen Leser seiner carmina auftreten. In Abgrenzung zu zeitgenössischen Prosapanegyriken schreibt Optatian dem Kaiser die Rolle eines literarischen Co-Akteurs zu, der durch seine Lektüre aktiv an der Text- und Sinnkonstruktion seines panegyricus beteiligt ist. Seine Gedichte überführen das klassische Kommunikationsgefälle zwischen laudator und laudandus in ein Modell, bei dem beide Instanzen am Zustandekommen der panegyrischen Botschaft arbeiten.