Jünger und die Folgen

جیینگر که در ابتدا پس از جنگ طرد شد، محبوبیت خود را دوباره به دست آورد، که شاید لوبک، هوس و کهل به وضوح بیشتر از کارلو اشمید، یوشکا فیشر یا هاینر مولر، که به طور قاطع به او اشاره کردند و بر تأثیر فکری او تأکید کردند، مشترک بودند. تا به امروز، طیف این ارزیابی‌ها و نگرش‌های مثبت نسبت به شاگردان را می‌توان بیش از هر چیز در محافل محافظه‌کار مشاهده کرد، محیط‌های برادری و خرده فرهنگ‌های راست‌گرای (جدید) او را به‌عنوان الگوی تجاوز آلمانی، «تجلیل از جنگ» عمومی انتخاب کردند. راهبردهای علامت دار تبرئه پس از 1945 والتر بنجامین، کورت توخولسکی، برتولت برشت، کلاوس تیولیت، جوتا دیتفورث، ماکسیم بیلر یا تایتانیک تنها تعدادی از منتقدانی هستند که جیینگر - با وجود همه ردها و انتقادها - هنوز روی آنها تأثیر گذاشته است.

در همان زمان، ارجاعات فرهنگ پاپ به جیینگر افزایش یافته است: مکس گلد، تریستس رویال، ولفگانگ هرندورف، دیتمار دات و سوزان بلخ از جیینگر به عنوان یک زیبارو و یک مدل سبک تحریک آمیز، اما اغلب در حالتی کنایه آمیز که نیاز به تفسیر دارد، یاد می کنند.

Nach dem Krieg zunächst verfemt, gewann Jünger erneut an Popularität, die Lübke, Heuss und Kohl vielleicht sinnfälliger einte als Carlo Schmid, Joschka Fischer oder Heiner Müller, die sich ebenfalls emphatisch auf ihn bezogen und seinen intellektuellen Einfluss betonten. Bis in die Gegenwart ist das Spektrum dieser affirmativen Einschätzungen und Haltungen Jünger gegenüber vor allem in konservativen Kreisen, Burschenschaftlichen Milieus und (neu)rechten Subkulturen zu beobachten.

Gegenläufig lässt sich eine Kritik nachzeichnen, die ihn zum Musterbeispiel deutscher Aggression, allgemeiner ‚Kriegsverherrlichung‘ und symptomatischer Exkulpationsstrategien nach 1945 erkoren hat. Walter Benjamin, Kurt Tucholsky, Bertolt Brecht, Klaus Theweleit, Jutta Ditfurth, Maxim Biller oder der Titanic sind nur einige unter vielen Kritiker/innen, auf die Jünger - bei aller Ablehnung und Kritik - dennoch gewirkt hat.

Zeitgleich haben die popkulturellen Bezüge auf Jünger zugenommen: Max Goldt, Tristesse Royale, Wolfgang Herrndorf, Dietmar Dath oder Susanne Blech beziehen sich auf Jünger als Ästheten und provozierendes Stilvorbild, oft jedoch im Modus der Ironie, die interpretationsbedürftig ist.