Juvenescence : a cultural history of our age

چند سالته؟ هر چه بیشتر در مورد سؤال فکر کنید، پاسخ دادن به آن دشوارتر است. زیرا ما همزمان به طرق مختلف پیر می شویم: از نظر زیستی، روانی، اجتماعی. و ما در چارچوب بزرگتر یک فرهنگ پیر می شویم، در میان تاریخی که پیش از ما بوده و از ما بیشتر خواهد بود. با نگاهی به این دریچه، بسیاری از جنبه‌های مدرنیته متأخر نشان می‌دهند که ما از همیشه پیرتر هستیم، اما رابرت پوگ هریسون استدلال می‌کند که از نظر ظاهر، ذهنیت و رفتار نیز به طرز شگفت‌انگیزی جوان‌تر می‌شویم. او می‌گوید: ما در عصر جوانی زندگی می‌کنیم.
 
مانند همه کتاب‌های رابرت پوگ هریسون، جوان‌سالاری به‌طور درخشانی در فرهنگ‌ها و تاریخ‌ها گسترده است و راه‌هایی را که روحیه‌های جوانی و جوانی نشان می‌دهد را ردیابی می‌کند. عصر از دوران باستان تا به امروز بر یکدیگر تأثیر گذاشته اند. هریسون با تکیه بر مفهوم علمی نئوتونی، یا حفظ ویژگی های نوجوانان در بزرگسالی، و گسترش آن به قلمرو فرهنگی، استدلال می کند که جوانی برای انگیزه نوآورانه فرهنگ و درخشش های نبوغ ضروری است. اما در عین حال، جوانی که هریسون آن را طولانی‌تر از همیشه می‌داند، تجملی است که مستلزم ثبات و خرد بزرگان و مؤسسات ما است. هریسون می‌نویسد: «در حالی که نبوغ، نوآوری‌های آینده را آزاد می‌کند، «خرد میراث‌های گذشته را به ارث می‌برد، و آنها را در فرآیند واگذاری آن‌ها تجدید می‌کند. و بینش، جوانسان فقط می توانست توسط رابرت پوگ هریسون نوشته شده باشد. هیچ خواننده‌ای که از علاقه‌مندی فرهنگ ما به جوانان تعجب کرده است، نباید آن را از دست بدهد.

How old are you?  The more thought you bring to bear on the question, the harder it is to answer.  For we age simultaneously in different ways: biologically, psychologically, socially. And we age within the larger framework of a culture, in the midst of a history that predates us and will outlast us. Looked at through that lens, many aspects of late modernity would suggest that we are older than ever, but Robert Pogue Harrison argues that we are also getting startlingly younger—in looks, mentality, and behavior. We live, he says, in an age of juvenescence.
 
Like all of Robert Pogue Harrison's books, Juvenescence ranges brilliantly across cultures and history, tracing the ways that the spirits of youth and age have inflected each other from antiquity to the present. Drawing on the scientific concept of neotony, or the retention of juvenile characteristics through adulthood, and extending it into the cultural realm, Harrison argues that youth is essential for culture’s innovative drive and flashes of genius. At the same time, however, youth—which Harrison sees as more protracted than ever—is a luxury that requires the stability and wisdom of our elders and the institutions. “While genius liberates the novelties of the future,” Harrison writes, “wisdom inherits the legacies of the past, renewing them in the process of handing them down.”
 
A heady, deeply learned excursion, rich with ideas and insights, Juvenescence could only have been written by Robert Pogue Harrison. No reader who has wondered at our culture's obsession with youth should miss it.