Junk Food Politics: How Beverage and Fast Food Industries Are Reshaping Emerging Economies

چرا صنایع نوشابه‌های شیرین و فست فود در جهان نوظهور رشد می‌کنند؟

یک پارادوکس جالب بهداشت عمومی در برخی از کشورهای در حال توسعه پدیدار شده است. علی‌رغم تعهد دولت به ریشه‌کن کردن بیماری‌های غیرواگیر و برنامه‌های پیشگیری نوآورانه با هدف کاهش چاقی و دیابت نوع 2، صنایع نوشیدنی‌های شیرین و فست فود در حال پیشرفت هستند. اما رهبران سیاسی در کشورهایی مانند مکزیک، برزیل، هند، چین و اندونزی تمایلی به ارائه سیاست‌هایی برای تنظیم بازاریابی و فروش محصولات خود، به ویژه در میان گروه‌های آسیب‌پذیر مانند کودکان و فقرا ندارند. چرا؟

در سیاست غذای آشغال، ادواردو جی. گومز استدلال می کند که چالش در سیاست استراتژیک آشغال نهفته است. صنایع غذایی در این کشورها رهبران صنعت موفق به ایجاد ائتلاف‌های سیاسی حامی، از قضا، مشارکت با دولت‌ها برای ترویج مالیات نوشابه، برچسب‌گذاری مواد غذایی، و ابتکارات متمرکز بر آگاهی عمومی و ورزش شده‌اند و در عین حال از طریق کمک به دولت ضد گرسنگی و ضد گرسنگی، حمایت ریاست جمهوری (و محبوبیت اجتماعی) را به دست آورده‌اند. -کمپین های فقر این صنایع همچنین با همکاری با متحدان دانشگاهی و ایجاد پایگاه های حمایتی خود در میان فقرا از طریق برنامه های اشتغال و خدمات اجتماعی، تحقیقات علمی را دستکاری کرده اند. روی هم رفته، این تاکتیک‌ها مانع از توانایی مردم برای بسیج در حمایت از مقررات سخت‌گیرانه‌تر برای بازاریابی و فروش محصولات ناسالم ساخته‌شده توسط شرکت‌هایی مانند کوکاکولا، پپسی کو، و نستله شده است.

< span>با تکیه بر مطالعات موردی تاریخی دقیق، سیاست غذای آشغال یک چارچوب علوم سیاسی جایگزین پیشنهاد می‌کند که بر این نکته تأکید می‌کند که چگونه شرکت‌های مواد غذایی آشغال، سیاست و جامعه را قبل از تعیین دستور کار بازسازی می‌کنند. این کتاب راهگشا همچنین نشان می‌دهد که چگونه این شرکت‌های جهانی از طریق ایجاد سازمان‌های غیردولتی فراملی که از دیدگاه‌های صنعت حمایت می‌کنند، نفوذ سیاست خود را بیشتر می‌کنند.

Why do sugary beverage and fast food industries thrive in the emerging world?

An interesting public health paradox has emerged in some developing nations. Despite government commitment to eradicating noncommunicable diseases and innovative prevention programs aimed at reducing obesity and type 2 diabetes, sugary beverage and fast food industries are thriving. But political leaders in countries such as Mexico, Brazil, India, China, and Indonesia are reluctant to introduce policies regulating the marketing and sale of their products, particularly among vulnerable groups like children and the poor. Why?

In Junk Food Politics, Eduardo J. Gómez argues that the challenge lies with the strategic politics of junk food industries in these countries. Industry leaders have succeeded in creating supportive political coalitions by, ironically, partnering with governments to promote soda taxes, food labeling, and initiatives focused on public awareness and exercise while garnering presidential support (and social popularity) through contributions to government anti-hunger and anti-poverty campaigns. These industries have also manipulated scientific research by working with academic allies while creating their own support bases among the poor through employment programs and community services. Taken together, these tactics have hampered people's ability to mobilize in support of stricter regulation for the marketing and sale of unhealthy products made by companies such as Coca-Cola, PepsiCo, and Nestlé.

Drawing on detailed historical case studies, Junk Food Politics proposes an alternative political science framework that emphasizes how junk food corporations restructure politics and society before agenda-setting ever takes place. This pathbreaking book also reveals how these global corporations further their policy influence through the creation of transnational nongovernmental organizations that support industry views.