Juan Bermudo

برمودو از میان بسیاری از نظریه پردازان و آهنگسازان اسپانیایی قرن شانزدهم به نظر می رسد که به طور خاص برای استفاده از دنیای جدید چیزی نوشته است. بنابراین، تکمیل این تک نگاری در بخشی از هند اسپانیایی که در روزهایی که برای اولین بار کتاب هایش را به آن سوی اقیانوس اطلس می فرستاد، تخیل هر اندلسی را برانگیخته بود، بسیار مناسب تر است. او از هر نظر شخصیت برجسته ای بود. او اولین کسی بود که موسیقی ارگ را در اسپانیا ساخت و منتشر کرد. گویی انتشار چنین موسیقی در نت نویسی کافی نبود، او اولین قطعه کیبورد اسپانیایی را نیز به صورت تبلچر منتشر کرد. او اولین کسی بود که در اسپانیا موسیقی را به صورت موسیقی چاپ کرد. پینچرل از او به عنوان اولین کسی که روش چنگ را در هر جایی منتشر کرد نام می برد. او با اولین رساله ای که به طور خاص برای استفاده زنان طراحی شده بود پیشگام بود. او همچنین از تمایز بودن در Tapia's Verge "لذت می برد"! د موزیکا (1570) بی رحمانه ترین نویسنده سرقت ادبی در تاریخ موسیقی اسپانیا. اگر انبوه برجستگی را تعیین می کند، او حتی بالاتر از توماس د سانتا ماریا قرار می گیرد - که تنها یک جلد را منتشر کرد، آن هم حاوی متن بسیار کمتری است. اگر دامنه علایق رتبه را تعیین کند، هیچ کس دیگری در طول قرن خود به زبان اسپانیایی حتی به او نزدیک نمی شود. همچنین هیچ کس دیگری به زبان اسپانیایی این همه اختیار را در اختیار ندارد.

BERMUDO alone of the many Spanish theorists and composers of the 16th century seems to have written anything specifically for New World use. All the more fitting is it, then, to have completed this monograph in a part of the Spanish Indies that was stirring every Andalusian's imagination during the days when he was first sending his books across the Atlantic. In every way his was a remarkable personality. He was the first to compose and publish any organ music in Spain. As if the publication of such music in staff-notation were not enough he also published the first Spanish keyboard piece in tablature. He was the first in Spain to print any music in score. He is cited by Pincherle as the first to publish a harp method anywhere. He pioneered with the first treatise specifically designed for female use. He also "enjoys" the distinction of having become in Tapia's Verge! de Musica (1570) the most ruthlessly plagiarized writer in Spanish musical history. If bulk determines preeminence he stands above even Tomas de Santa Maria - who published only one volume, and that containing considerably less text. If range of interests determines rank no one else writing in Spanish during his century even approaches him. Nor does anyone else in Spanish have so many authorities at his fingertips.