Joyce & Betrayal

این کتاب یک ارزیابی مجدد اساسی و جامع از یکی از فراگیرترین موضوعات جویس ارائه می دهد. این کتاب با نشان دادن اینکه خیانت در درک و ترسیم مشکلات و وحشت‌های موجود در قلب همه روابط نقش اساسی دارد، رویکرد جویس به تاریخ، سیاست و موارد دیگر را دوباره درک می‌کند. این کتاب با پشت سر گذاشتن گفتمان‌های آسیب‌شناسانه‌ای که علاقه جویس به خیانت را «وسواس» تلقی می‌کند، دیدگاهی از جویس به‌عنوان نمایشنامه‌نویس و نظریه‌پرداز خیانت ارائه می‌کند. این نشان می‌دهد که جویس به جای وادار شدن توسط برخی اصرار ناخودآگاه برای تولید و بازتولید خیانت‌های متنی، درک عمیق و سختی از انرژی‌های دراماتیک خاصی داشت که در زبان و ساختارهای خیانت پیچیده شده بود و مکرراً راه‌هایی برای استفاده از آن پیدا کرد. این درک در کار او.

This book offers a fundamental and comprehensive re-evaluation of one of Joyce’s most pervasive themes. By showing that betrayal was central to how Joyce understood and depicted the difficulties and terrors at the heart of all relationships, this book re-conceives Joyce’s approach to history, politics, and the other. Leaving behind the pathologizing discourses by which Joyce’s interest in betrayal has been treated as an ‘obsession,’ this book offers a vision of Joyce as both dramatist and theorist of betrayal. It demonstrates that, rather than being compelled by some unconscious urge to produce and reproduce textual betrayals, Joyce had a deep and hard-won conception of the specific dramatic energies wrapped up in the language and structures of betrayal and repeatedly found ways to make use of this understanding in his work.