Journalismus und Public Relations: Theoriegeschichte zweier weltgesellschaftlicher Errungenschaften

برای تاریخچه نظری روزنامه نگاری و روابط عمومی، ملاحظات اساسی را می توان در ارسطو، نیکولاس فون کوئس، فرانسیس بیکن، تئوفراست رنودو، کریستین توماس، کاسپار استیلر، آگوست لودویگ شلوزر، ایمانوئل کانت، آدام اسمیت، یواخیم فون یافت. شوارتسکف و یافتن نویسندگان مقالات فدرالیستی. روزنامه نگاری و روابط عمومی از قرن نوزدهم به صورت برنامه ای سازماندهی شده است. گئورگ ویلهلم فردریش هگل، رابرت ادوارد پروتز، آلبرت شافل، کارل بوچر، ماکس وبر، گئورگ زیمل، جان دیویی، رابرت ای پارک، والتر لیپمن، هارولد دی. مانفرد رول در مقابل یک افق جهت گیری علوم اجتماعی گسترده، استدلال های بزرگی را برای تاریخچه این دستاوردهای کاربردی-نظری ترسیم می کند. مسیرهای دسترسی جدید برای دانش آموزان باز می شود و فرصت های تحقیقاتی جدیدی برای تجزیه و تحلیل، ترکیب و پیش بینی ایجاد می شود.

​Für eine Theoriegeschichte des Journalismus und der Public Relations sind wegweisende Überlegungen bei Aristoteles, Nikolaus von Kues, Francis Bacon, Théophraste Renaudot, Christian Thomasius, Kaspar Stieler, August Ludwig Schlözer, Immanuel Kant, Adam Smith, Joachim von Schwarzkopf und den Autoren der Federalist Papers zu finden. Seit dem 19. Jahrhundert werden Journalismus und Public Relations programmatisch organisiert. Entscheidende Analyseschritte leisten Georg Wilhelm Friedrich Hegel, Robert Eduard Prutz, Albert Schäffle, Karl Bücher, Max Weber, Georg Simmel, John Dewey, Robert E. Park, Walter Lippmann, Harold D. Lasswell und Franz Ronneberger. Vor einem weitgespannten sozialwissenschaftlichen Orientierungshorizont zieht Manfred Rühl große Argumentationsbögen für eine Geschichte dieser anwendungstheoretischen Errungenschaften. Den Studierenden werden neue Zugangswege eröffnet, für Analysen, Synthesen und Prognosen ergeben sich neue Forschungsmöglichkeiten. ​